't IS MIJ EEN RAADSEL!

Vrijdag jongstleden heb ik een dag doorgebracht op mijn oude stek in de Betuwe en zag onder anderen mijn tuin van toen terug.

Het huis liet mij tamelijk onverschillig, met veel plezier heb ik er gewoond, maar die tijd is voorbij. Dit gevoel is te vergelijken met de ontmoeting van een minnaar van vroeger. Ook die hoef je niet meer terug, want het gevoel van toen is er niet meer, c'est fini! Mijn vroegere buren mis ik zeker, want zij maakten dat ik me thuisvoelde in de Betuwe.

Ook een mooie roos

Mijn prachtige roos nu, die overigens altijd vreemd ging, is met wortel en tak uitgeroeid. Alles bloeide weelderig, maar de tuin op zich treurde.

Nou kun je je afvragen of dit niet een geval van projectie is. Vast wel, maar toch en dat houd ik staande, hangt er treurnis over de tuin. De verzorging ontbreekt.

Kortom een liefdevolle hand, die sturing geeft aan het geheel, is niet daar. De takken van de rozen, die overigens prachtig bloeien, steken boven de dakgoot uit bijvoorbeeld.

De klimop, de klimhortensia, de vijver, ja het is allemaal overdreven uit de kluiten gewassen.

En dat alles raakte mij zo, dat ik er niet van kon slapen. Misschien overdreven, maar als je weet met hoeveel liefde ik de planten, bloemen, bomen en de vijver verzorgde, ook het gras, de paden en wat dies meer zij, moet dit toch begrijpelijk overkomen.

Eenentwintig jaar lang namelijk heb ik mijn ziel en zaligheid daar ingelegd, want eerlijk gezegd begrijp ik niet, waarom mensen iets wat leeft, groeit en vreugde verschaft, niet goed verzorgen. Hetzelfde kan ik doortrekken naar de verzorging van dieren, de natuur en last but not least van mensen.

Ook een prachtige tuin

Maak je het jezelf aangenaam als jij je zo weinig om je levensomstandigheden bekommert? Ik kan het me niet voorstellen. Iedereen om me heen schermt met: druk, druk, druk……

Het is maar net waar je de prioriteiten legt en laten wij voor de verandering eens eerlijk zijn en niet meteen wegrennen, maar even pas op de plaats maken.

Op straat, terrasjes, winkels en noem maar op, zit de goegemeente gekleefd aan zijn mobieltje(s) of heeft muziekdopjes in. Ik kan mij voorstellen, dat jij je wel eens terug wilt trekken in jezelf, maar ik begin zo langzamerhand de (te) vele aso’s goed zat te worden.

Ik loop in de stad en ineens vlak voor mij stopt iemand zo plotseling, dat ik er bijna bovenop vlieg. Met het mobieltje al in de hand kijkt de betreffende persoon mij zo vuil en smerig aan, alsof ik degene ben, die fout zit. De omgekeerde wereld toch?

Zij was het niet hoor!

Ineens willen er drie mensen – twee vrouwen en waarschijnlijk een dochter van één van de twee – door mij heen lopen en omdat dit niet gaat, lopen ze over mijn tenen, want ze willen een winkel binnen en kunnen zelfs niet één seconde wachten om mij mijn weg te laten vervolgen. Nee, zonder blikken of blozen, laat staan dat er excuses worden aangeboden, besta ik gewoon niet voor ze. Wat is dit (een understatement!) voor narcistisch gedrag?

Met vrienden ga ik een middag stappen en tot mijn grote verbazing kleven ook aan hun oren de smartphones. En ik word zo nijdig, dat ik ze de keuze laat met:

'Ga lekker zo door, maar dan haak ik nu af.'

Wat is dit voor behoefte om constant met anderen in de weer te willen zijn? Zijn de meeste mensen bezig om van zichzelf en anderen een ding te maken? Geprogrammeerd door het geluid van de smartphone? Robotisering!

Nee, het is niet mijn wereld, helaas is het een deel van mijn wereld, want ik word, of ik wil of niet, deelgenoot daarvan gemaakt door de mij omringende mensen.

Alle mogelijke communicatiesystemen hebben we, maar is het werkelijke contact er op vooruitgegaan? Ik dacht het niet. Het lijkt mij angst, zichtbaar gemaakt door asociaal gedrag, maar waarvoor? 't Is mij een raadsel.

EEN GEWONE DAG UIT MIJN LEVEN

Vandaag heb ik mijn huis schoongemaakt. Sinds ik in deze stad woon heb ik geen hulp meer, dat leek mij ietwat overdreven.

Bijna mijn hele leven heb ik een hulp voor het werk in huis gehad, vroeger noemden wij het een werkster, daarna werd het een interieurverzorgster, maar bij mij was het een hulp voor het sop- en boenwerk.

En dat was geen overdreven luxe, maar nu steek ik dus zelf de handen uit de mouwen. Als ik één keer bezig ben krijg ik er steeds meer plezier in, maar om te beginnen? En als ik moe word, gebeuren er de raarste dingen. Er valt altijd wel iets uit mijn handen, of ik stoot me hard en gemeen en wel zo, dat ik geneigd ben mijn huis te verbouwen.

Voordat het hardhout van mijn terras kon worden verwijderd door de hovenier, moest ik vanzelf de boel, die daar stond binnenhalen, nou dat heb ik geweten.

Ik bezit onder anderen een tafel, die je in kunt klappen, nou weet ik uit ervaring, dat hij een krengerig karakter heeft, dus had ik om mezelf bij voorbaat te beschermen dichte schoenen aangetrokken, droeg tuinhandschoenen en een spijkerbroek en dacht dus op alles voorbereid te zijn.

Wel zo’n tafel, die al een tijdje meegaat, laat zich niet zomaar inklappen, dus ik gaf een rukje (!) om hem los te krijgen en toen schoot die tafel toch uit zijn slof, ongehoord.

Voordat ik erop verdacht was sloegen de poten met een klap tegen mijn scheenbeen. Bloeden, blauwe plekken, meteen een dikke bult en…. de rest zal ik jullie besparen.

Gelukkig heb ik altijd Betadinezalf in huis – ervaringen hebben mij geleerd op dit soort zaken voorbereid te zijn – dus de zalf er meteen op en een aantal grote pleisters, nou de volgende dag bloedde het nog, dus het heeft wel wat aan verband gekost.

Maar die zalf haalde meteen de pijn weg, ideaal en ja het been zit er nog aan, alleen heb ik nu een gemerkt been. Zal ook wel weer overgaan, toch?

Dus alles is weer, voor zover ik het kan bekijken, spic en span in huis, want ik heb de planten en de stoelen weer naar buiten gebracht in afwachting van de dakdekkers, die de boel gaan renoveren.

Enfin, bloemen op tafel en toen boodschappen gehaald, want ik krijg bezoek.

Het is een werkbezoek, wij gaan brainstormen, dus ik wilde iets lekkers bij de koffie vanavond, maar natuurlijk geen taart, dat is weer zo overdreven.

Maar de lekkere banketbakker had geen notentaart of zoiets, in ieder geval heb ik petit fours meegenomen, maar daar was ik toch niet zo tevreden over. Ja, ze zijn heel erg lekker, want ik heb voorgeproefd.

Wij hebben hier nog een banketbakker en die had wel een kokostaartje, nee, die heb ik niet voorgeproefd, ik moet wel op de lijn letten.

De mijne is een eenvoudiger exemplaar

Daarna heb ik mijn vroegere buurvrouwen geprobeerd te bellen in de Betuwe, ze geven echter niet thuis op dit moment. Ik wil namelijk graag de volgende week met ze koffiedrinken en daarna ga ik naar Doetinchem waar vrienden van mij wonen.

Hoop dat wat ik in mijn hoofd heb allemaal lukt en anders is er nog geen man overboord. Wat in het vat zit verzuurd niet!

Zulke buren als ik toen had, heb ik nog niet ontdekt, daarvoor woon ik hier nog tekort, zoiets moet groeien en wat niet is, kan komen.

IK ZOU WEL EENS WILLEN WETEN WAAROM

Ik zou het kunnen hebben over complementair en holistisch denken of over het Bardo het voorgeborchte van wat nog komt, als je tenminste in reïncarnatie gelooft, of over mijn ontwikkeling in het rouwproces ten aanzien van David, want daar is wel iets over te melden.

De rode en groene bakens

Ook kan ik iets schrijven over mijn verwondingen door mezelf toegebracht. Nee, niet willens en wetens, maar per ongeluk.



Dat gebeurde tijdens het leegruimen van het terras, daar staan van die onhandige dingen op – tafels bijvoorbeeld - of de dingen, die niet te hanteren zijn – zware potten vol aarde en planten bijvoorbeeld -. De opklaptafel glipte uit mijn handen.

Tja kan gebeuren.

Ook zit ik steeds te rekenen, steeds opnieuw reken ik inkomsten en uitgaven uit. Niet dat er ook maar iets verandert, maar hier zie je mijn optimisme nu eens in optima forma, want je weet het immers maar nooit.

Naïef? Beslist!

Rome

Over Rome zou ik ook iets kunnen schrijven, maar dat doe ik misschien wel na mijn vakantie, want dan ben ik er geweest. Heb de lucht opgesnoven, de sfeer van de stad gevoelt, veel te veel gezien en indrukken opgedaan natuurlijk.

Maar nu dus nog even niet.

Twee zwanen zijn teruggekomen met hun jonge kuikens. Ze waren verjaagd door de zonaanbidders op het strand. Er worden ’s zomers namelijk ballen in het water gelegd om de kleine kindertjes, die dolgraag in het water kliederen niet in gevaar te brengen.

Die ballen zitten met draden aan elkaar vast en daar raken de beesten van in de war.

Ze zijn allemaal verhuisd naar elders.

Een paar zwanen zijn nu dus terug. Ook hebben watermannen groene en rode bakens in het meer aangebracht, opdat de boten niet in de onderwater plantenwereld vast komen te zitten. Van mij hoeft het allemaal niet en ja waarom ze mij niet om advies hebben gevraagd? Vooropgezet doel misschien?

Ik kan over mijn buurman gaan schrijven, die iedere vrijdagavond naar de disco gaat en hij is al heel oud. Wat een moed nietwaar?

Mijn buurvrouw is een vrouw met een verleden, maar ja om dat nu uit de doeken te gaan doen? Nee geen sprake van!

Nichtje B kan wel voor zichzelf zorgen. Ze heeft een heleboel blogs waarin zij over van alles en nog wat schrijft, heeft ze mij niet voor nodig.

Mijn lichamelijke aftakeling is de moeite van het melden niet waard. Basta.

Een lekker recept dan, is dat niet iets om te delen? Vandaag niet.

Weet je wat ik ga doen? Ik ga lekker slapen en dan sta ik morgen gezond weer op.

Zie ik je dan misschien weer!