Lang geleden ontmoette ik een man, waar ik verliefd op werd. Wij volgden echter ieder een andere weg, omdat we toen blijkbaar nog niet voor elkaar bestemd waren.
Maar na jaren, toen ik vanuit een schrijfcursus opdrachten kreeg om verhalen te schrijven, kwam zijn naam steeds bovendrijven en het schrijven lukte van geen kant. Alleen zijn naam werd mijn houvast en uiteindelijk zocht en vond ik hem via internet.
Een brief volgde, die hij beantwoordde, maar daarna schreef hij, dat ik te dichtbij kwam en dat hij dit niet wilde. Aardig wanhopig maakte me dit, want ik had een ethisch probleem, dat ik met hem wilde bespreken. ‘Wat nu’, zei Pichegru!
Wat ik nooit voor mogelijk had gehouden, gebeurde. Ik ging hem stalken.
Kerst 2009 was het keerpunt.
Sindsdien zijn wij contact blijven houden, op een paar tussenpozen na.
Alleen kon de liefde zich niet blijvend ontwikkelen, omdat het een: ‘aai poes - weg kat – relatie’, betrof. Als wij te close werden, wist ik al, dat er daarna een afstandelijke periode intrad, waarin hij het echte contact meed. Bovendien mocht hij mij dan niet zo graag en de liefde verdween misschien niet helemaal, maar toch grotendeels.
Hij schreef mij, dat er delen in hemzelf waren, die hij niet accepteerde en als hij dat zo ervoer, dan projecteerde hij die gevoelens op mij.
Hij was in behandeling bij een therapeut, maar ik had niet zo de indruk, dat die werkte aan zijn kracht. In ieder geval viel hij geregeld terug op zijn thuisfront, zijn veilige basis.
Het is drie jaar lang een relatie van aantrekken en afstoten, totdat ik mij realiseer, dat ik dit niet meer wil, hoe groot mijn liefde en begrip ook zijn .
Ik voelde de kloof tussen ons groeien en zo eindigde mijn grote liefde.
En voor hem? Wel hij deelde me en passant mee: ‘mijn liefde voor jou is niet zo overweldigend.’ Het zij zo!
In ieder geval heeft deze liefde mij rijker gemaakt en met deze bagage ben ik alweer onderweg en zie wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten