Vandaag is mijn moeder verhuisd naar een zorgcentrum voor ouderen.
Gisteren heb ik haar opgehaald uit het volledig onttakelde oude huis, zodat ze de nacht daar niet hoefde door te brengen.
Ze droomde, dat ze een hond was met alleen een hok tot haar beschikking en ze draaide steeds om haar eigen as. Ze kon geen kant op en voelde zich zeer
verdrietig en opgesloten.
Mijn moeder levert een belangrijk deel van haar zelfstandigheid en haar privacy in en dat vertaald zich in het wonen in een kleine kamer, waar ook haar bed staat.
Toen ik haar vanmiddag naar haar nieuw onderkomen bracht, was ze blij verrast, omdat ze daar de essentie van haar zijn terugvond.
Haar sfeer, de eigenheid van de antieke meubels, haar boeken, dit alles was er en ze voelde zich opgelucht en gelukkig. ‘Wat heb ik nu nog te wensen’, zei ze.
Ook al omdat de zorgmanager haar verzekerde, dat zij zelf haar besluiten kan nemen ten aanzien van de zorg, die ze behoeft en het wel of niet deelnemen aan gezamenlijke maaltijden en/of georganiseerde bijzonderheden, zoals een kerstmaaltijd. Zij heeft dus nog altijd haar eigen huis, ook al is dit nu een onderdeel van een groter geheel.
Naarmate wij ouder worden leveren wij steeds meer in en toch…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten