De vrije wil kreeg ik als negenjarig kind voor het eerst duidelijk, toen ik aan mijn moder vroeg: 'waarom zijn wij op deze wereld. Wat moeten wij hier doen?'
Mijn moeder voelde zich blijkbaar overvallen door deze vraag, want ongeduldig antwoordde ze, dat ik moest gaan spelen en niet zo zeuren.
Toen bedacht ik, dat ik dan zelf maar iets moest bedenken, want als grote mensen al niet weten waarom we hier zijn, dan maak ik er zelf maar wat van, besloot ik.
Eén ding was mij wel duidelijk, ik wilde geen huisvrouw worden.
Het was jammer, dat ik geen jongetje was, maar ja, daar was nu eenmaal niks aan te doen. Maar thuis blijven om de boel op orde te houden en dan ook nog kinderen krijgen….?!
Een eigen leven, wilde ik, maar hoe en wat?
Dit mocht niet, dat kon niet, het hoorde niet, etc.
Nou was mijn kindertijd absoluut geen hel, maar om nou te spreken van een vrije wil?
Ik bedacht dus oplossingen, niet wetende, dat ik daar later in mijn leven last van zou krijgen, omdat in mijn gedrag bepaalde automatismen slopen, die mijn vrije wil later belemmerden.
Dus veel later, toen ik werkte aan ‘mijn verliezen’ bij een therapeute, die vanuit 'het innerlijke kind' werkte kreeg ik duidelijk, waarom ik zo nu en dan vaag vervelende gevoelens kreeg bij mijn gedrag. Ik reageerde soms primair of te secondair.
Door situaties vanuit mijn kindertijd op te roepen, die ik met bovengenoemde gevoelens associeer en ze opnieuw doorleef, kan ik nu opnieuw kiezen hoe ik wil reageren en dat geeft mij ruimte en vrijheid.
Waarmee ik niet de suggestie wil wekken, dat wij een totale vrije wil hebben.
Nee, er is nog niet zo lang geleden een onderzoek geweest, waaruit blijkt, dat wij veelal reageren vanuit dieper gelegen lagen.
Maar daarover misschien later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten