Om misverstanden te voorkomen: dit is geen nieuwe liefde, deze wirwar aan gevoelens. Nee het is een consequentie van de liefde.
Hoort er ook bij vanzelf, daarom schrijf ik erover en dat doe ik, omdat – zo leerde de ervaring mij - daarna de puzzelstukjes op de juiste plek vallen.
Het beëindigen van een liefde is vaak kommer en kwel en ik kom daar ook niet helemaal onderuit.
Na het beëindigen van de relatie was ik aanvankelijk zeer opgelucht, want alle spanningen, die zich zo langzamerhand opgehoopt hadden, vielen van mij af.
Heerlijk dacht ik, geen rouwproces (tegen beter weten in) maar de opluchting gaf mij een fijn gevoel van ruimte en rust.
Daarvoor was ‘het verlangen’ al weggevallen, kortom het was een weldaad.
Maar ja, dat duurde niet lang, nee zo langzamerhand komt er een wirwar aan gevoelens naar boven, waar je ‘U’ tegen zegt.
Via haat en rancune naar pijn en verdriet en dan weer naar kwaadheid, want mijn ego voelt zich gekwetst en wil gehoord worden en laat ik mijn zelfmedelijden ook niet tekort doen. Daarachter zit de pijn van het gemis en onder die hele mikmak, dreigt de leegte zich te manifesteren.
Mijn basis is gelukkig niet ongelukkig. Ben dus niet depressief en zit ook niet in een dipje…. Nou ja, soms dan.
Ik heb het er wel druk mee en wil het liefst zowel de positieve, als de negatieve uitingen weg hebben. WEG moeten ze, maar ze laten zich niet wegjagen.
Daarom schrijf ik alles op in een dagboek of speel therapeut en cliënt tegelijkertijd en gelukkig, steeds weer opnieuw, moet ik om mezelf lachen.
De humor is G’d zij dank niet verdwenen.
Immers steeds weer, verliezen de tegenstrijdige gevoelens hun kracht en ga ik over tot de orde van de dag.
Totdat….alles opnieuw begint.
Mijn hemel, wat word ik er moe van!!
Nee, echte liefde gaat nooit over, alleen de pijn gaat voorbij, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten