Schrijven op zich is niet zo moeilijk, maar invoelend zijn en dat beeldend beschrijven is een ander verhaal.
Ik werd nog eens met de neus op de feiten gedrukt, toen mijn nichtje B zei, dat ze geschrokken was van mijn verhaal ‘Een leven lang knokken geblazen.’
'Volgens mij was je verschrikkelijk boos,' zei ze.
Was ik dat? Nee, totaal niet, integendeel.
Maar ik snapte wel, waarom zij dat zo voelde.
Het stuk is geschreven aan David, aan niemand anders. Hij weet waarom ik dit schrijf en ik hoop nog steeds, dat hij begrijpt hoe ik het bedoel. Hij heeft dat tot voor kort altijd aangevoeld.
Niettemin heb ik het stuk nogal in staccato geschreven, omdat ik niet wilde uitwijden, mijn motieven helder wilde weergeven en het geschrevene niet te lang wilde maken.
Daardoor kan het artikel misschien agressief overkomen en aanvoelen, alsof ik het in een boze bui heb neergepend.
Nee dus. Ik houd van David, wij hebben echter, ieder vanuit een ander motief, besloten om afscheid van elkaar te nemen. De consequentie is evenwel, dat wij ons door een rouwproces heen moeten worstelen.
En ik kan hem alleen nog maar op deze manier bereiken, tenminste als hij mij leest en op de hoogte is gesteld door derden, dat ik een blog beheer. 't Is niet anders.
Goed om nog even te horen, dat degene aan wie je het richt waarschijnlijk precies weet hoe je dingen bedoelde, maar voor een ander kan het dan een heel andere indruk maken!
BeantwoordenVerwijderengroetjes, nichtje B.
Ha nichtje B. Je hebt helemaal gelijk, dat het voor een ander heel anders over kan komen, maar dat heb ik niet helemaal in de hand.
BeantwoordenVerwijderenHet risico van schrijven is, dat je niet de uitdrukking op het gezicht ziet van de zender en je hoort ook niet de muziek in de stem. Er speelt altijd ruis mee, ook aan de kant van de ontvanger.