Vandaag heb ik mijn huis schoongemaakt. Sinds ik in deze stad woon heb ik geen hulp meer, dat leek mij ietwat overdreven.
Bijna mijn hele leven heb ik een hulp voor het werk in huis gehad, vroeger noemden wij het een werkster, daarna werd het een interieurverzorgster, maar bij mij was het een hulp voor het sop- en boenwerk.
En dat was geen overdreven luxe, maar nu steek ik dus zelf de handen uit de mouwen. Als ik één keer bezig ben krijg ik er steeds meer plezier in, maar om te beginnen? En als ik moe word, gebeuren er de raarste dingen. Er valt altijd wel iets uit mijn handen, of ik stoot me hard en gemeen en wel zo, dat ik geneigd ben mijn huis te verbouwen.
Voordat het hardhout van mijn terras kon worden verwijderd door de hovenier, moest ik vanzelf de boel, die daar stond binnenhalen, nou dat heb ik geweten.
Ik bezit onder anderen een tafel, die je in kunt klappen, nou weet ik uit ervaring, dat hij een krengerig karakter heeft, dus had ik om mezelf bij voorbaat te beschermen dichte schoenen aangetrokken, droeg tuinhandschoenen en een spijkerbroek en dacht dus op alles voorbereid te zijn.
Wel zo’n tafel, die al een tijdje meegaat, laat zich niet zomaar inklappen, dus ik gaf een rukje (!) om hem los te krijgen en toen schoot die tafel toch uit zijn slof, ongehoord.
Voordat ik erop verdacht was sloegen de poten met een klap tegen mijn scheenbeen. Bloeden, blauwe plekken, meteen een dikke bult en…. de rest zal ik jullie besparen.
Gelukkig heb ik altijd Betadinezalf in huis – ervaringen hebben mij geleerd op dit soort zaken voorbereid te zijn – dus de zalf er meteen op en een aantal grote pleisters, nou de volgende dag bloedde het nog, dus het heeft wel wat aan verband gekost.
Maar die zalf haalde meteen de pijn weg, ideaal en ja het been zit er nog aan, alleen heb ik nu een gemerkt been. Zal ook wel weer overgaan, toch?
Dus alles is weer, voor zover ik het kan bekijken, spic en span in huis, want ik heb de planten en de stoelen weer naar buiten gebracht in afwachting van de dakdekkers, die de boel gaan renoveren.
Enfin, bloemen op tafel en toen boodschappen gehaald, want ik krijg bezoek.
Het is een werkbezoek, wij gaan brainstormen, dus ik wilde iets lekkers bij de koffie vanavond, maar natuurlijk geen taart, dat is weer zo overdreven.
Maar de lekkere banketbakker had geen notentaart of zoiets, in ieder geval heb ik petit fours meegenomen, maar daar was ik toch niet zo tevreden over. Ja, ze zijn heel erg lekker, want ik heb voorgeproefd.
Wij hebben hier nog een banketbakker en die had wel een kokostaartje, nee, die heb ik niet voorgeproefd, ik moet wel op de lijn letten.
 |
| De mijne is een eenvoudiger exemplaar |
Daarna heb ik mijn vroegere buurvrouwen geprobeerd te bellen in de Betuwe, ze geven echter niet thuis op dit moment. Ik wil namelijk graag de volgende week met ze koffiedrinken en daarna ga ik naar Doetinchem waar vrienden van mij wonen.
Hoop dat wat ik in mijn hoofd heb allemaal lukt en anders is er nog geen man overboord. Wat in het vat zit verzuurd niet!
Zulke buren als ik toen had, heb ik nog niet ontdekt, daarvoor woon ik hier nog tekort, zoiets moet groeien en wat niet is, kan komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten