‘Waar het hart vol van is, daar loopt de mond van over’ zei mijn oma vroeger en laat ik daar nu vandaag mee behept zijn!
Het meer - immers mijn grote liefde, zoals ik al eerder schreef - is de meest ideale liefde, die ik me maar kan voorstellen, want alles wat het meer en het strandje betreft wordt onderhouden door de gemeente, ik hoef zelfs niks voor te koken.
Zomers wordt het strandje verzorgd als was het een baby. Het strand wordt gewassen als het ware en gekamd, het vuil wordt weggehaald en het gras gemaaid. Het materiaal, dat aanwezig is (palen, houten vlonders en dergelijke) wordt bijgehouden, het is een feest om naar te kijken vanuit mijn luie stoel in de zon.
Zodra, mijn familie en ik in februari van dit jaar met emmers, dweilen en zeep gewapend mijn pas gekocht huis binnenstappen, worden wij vergast op een wonderschoon uitzicht. Koffie gezet en maar kijken. Van schoonmaken komt in eerste instantie niet veel terecht. Het is een stralende dag en sneeuw, maagdelijke
sneeuw bedekt het ganse meer, de bomen met de berijpte takken en alsof dat nog niet genoeg is, scheren drie ganzen in formatie over het water. Ogen komen we tekort, woorden schieten ons niet te binnen. Wat ons die eerste dag in de schoot wordt geworpen, is je reinste kerstkaart kitsch, maar…. oh zo wondermooi!
Sindsdien is mijn eerste gang ‘s ochtends, naar het terras en daar begroet ik het meer, de eenden, de zwanen en andere pluimage en vaak word ik op spectaculaire wijze verrast. Dit keer is het een jury, die reeds paraat staat.
Het wachten is op mij!
De jury, bestaande uit drie zwanen, die er streng op toeziet, dat iedereen zich aan de regels houdt. Ze is onbeïnvloedbaar en je kunt een liniaal langs de keurig op een rij drijvende jury leggen, bovendien trekken ze niet alleen naast, maar ook met elkaar één lijn.
De jury verblikt en verbloost niet en hij wordt meteen gediskwalificeerd. Er is geen discussie mogelijk. De kandidaat gooit, als slechte verliezer, zijn kop in de wind en gaat er als een haas vandoor. Daarna zijn de drie dartele eendjes aan de beurt, die hun best doen en allerlei brutale capriolen met succes uithalen, zij mogen door naar de volgende ronde.
Maar het klapstuk is toch een groep waterhoentjes. In grote vaart komen ze aanstuiven, waarbij ze met één poot een loodrechte streep trekken over het water tot aan het strandje. Terwijl ik mijn hart vasthoud, omdat ik voorzie, dat ze in een kluitje op het strand tuimelen, landen ze er echter precies voor.
Van timing gesproken!
Vol bewondering klepperen alle eenden en zwanen met hun vleugels. De laatste kandidaten hebben niet alleen de beker verdiend, maar het wordt hen ook nog eens uitgereikt door een prinses, maar dát heb ik alleen van horen zeggen.
Ook zie ik iedere dag aan beide zijden van mijn terras boven op de rieten matten, die daar als afscheiding mooi staan te wezen, twee groepen mussen – de linksen en de rechtsen. Ze vergaderen. Je weet niet wat je ziet, maar of het tot een besluitvorming komt? Ik waag het te betwijfelen.
Ze zijn als kwikzilver zo vlug, hupsen heen en weer, vliegen af en aan, zitten omgekeerd en kwekken!! Dit zijn de ware anarchisten, er is geen gezag of gebod. De voorzitter kan er vast geen touw aan vastknopen. Ten einde raad vliegt de hele meute het zwerk in en de volgende ochtend begint het feest van voren af aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten