EEN RECEPT VOOR EMANCIPATIE

Mannen en vrouwen hebben een gelijke verantwoordelijkheid in de samenleving.
Dat houdt in, dat zowel mannen als vrouwen economisch onafhankelijk van elkaar behoren te zijn, dan krijgt een ieder de kans om zich te ontwikkelen naar eigen vermogen.
Afrekenen met slachtofferrollen, geroddel, de ander de schuld geven, zielig zijn, de broek aan hebben thuis, gooi dit op de mesthoop en ga aan de slag zonder te zeuren.


Zal ik het doen, of zal ik het niet doen....


En waarom zou een ieder een topfunctie moeten begeren? Flauwekul.
De vrouwen, die werkelijk de top willen bereiken, bereiken die toch wel met of zonder glazen plafond.
Werk aan jezelf, niet alleen door middel van studie, maar werk net zo hard aan (zelf)reflectie met behoud van je humor. Kijk wat je sterke kanten zijn en maak die punten tot je basis, weet je zwakke punten en maak een plan om jezelf daarin te leren kennen, accepteer ze en werk eraan, punt voor punt. Geef jezelf ook daarvoor de tijd en de ruimte, want alles hoeft niet meteen opgelost te worden.

Wat je beloning is?
Zelfontwikkeling, zelfvertrouwen, let wel arrogantie past niet in dit plaatje, maar wel mildheid en consequent zijn. Zeker je doet er je hele leven over, misschien wel veertig jaar. Maar so what, dan heb je ook wat en heb je je leven niet verklungeld. Integendeel, je hebt er uitgehaald wat er in zat.

En weet je wat? Dan is de emancipatie zowel van mannen als van vrouwen voltooid.
Mooi, toch?

VOOR IK GA SLAPEN (SJ Watson)

Deze psychologische thriller heb ik in één ruk uitgelezen.

Of ik onderwijl nog gegeten en gedronken heb? Vast wel, alleen ik weet het niet meer, omdat ik zo in het verhaal verweven zat, dat er verder niets meer tot mij doordrong. Ik ben ook pas opgehouden met lezen, toen er niets meer te lezen viel.

Kortom, ik heb mij volkomen laten absorberen.

En het duurde wel even tot ik me weer in het gewone leven kon en wilde begeven.

Christine, de hoofdpersoon wordt wakker en ze weet zich niets te herinneren, alles om haar heen  is vreemd en ook de man, die naast haar in bed ligt kent ze niet.

De eerste bladzijden riepen meteen een gevoel van vervreemding bij mij op, dat onplezierig aandeed en ineens herinnerde ik mij een voorval uit mijn eigen leven, toen ik eens wakker werd en niet meer wist hoe ik heette en alles om me heen was me dan wel niet volkomen vreemd, maar ik kon me niet herinneren, dat ik in dit huis woonde en wat ik daar deed.

Christine schrikt als ze in de spiegel kijkt, want ze is veel ouder, dan zij zich voelt en herinnert. Waar zijn de jaren gebleven?

En dan de man, die naast haar ligt. Wie is hij?

Niet alleen de slaapkamer  is haar onbekend, maar ook het huis en wat er in staat is niet haar smaak. 

Ze herinnert zich niets van wat er die nacht gebeurd is. Een one-night-stand?

Ze wil naar huis! 

Maar dan wordt de man naast haar wakker en hij vertelt, dat hij Ben heet en al 22 jaar haar man is. Haar geheugen is jaren geleden aangetast door een ernstig ongeluk.

Elke nacht worden haar herinneringen gewist, waardoor iemand haar iedere ochtend  opnieuw moet vertellen wie ze is.

Maar dan begint ze een dagboek bij te houden en ontdekt, dat Ben haar dingen verzwijgt en dat is niet het enige wat niet strookt met haar gevoel voor de werkelijkheid.

De romanfiguren zijn zo geschreven, dat ik als lezer voel, dat er meer speelt en krijg ik net als Christine niet meteen grip op de situatie, waardoor ik me heel goed kan identificeren met haar. En dan de twijfel….

De heer SJ Watson

De heer Watson heeft de gave om een situatie zo te kunnen beschrijven, dat de onderlaag voelbaar is, maar net niet pakbaar en tegelijkertijd ook weer wel, maar ja, je weet het niet zeker, want je hebt geen feiten, alleen gevoelens. Tja…. maar is dat voldoende?

DE MYTHE VAN HET LIEFDESGELUK

Het is een groot misverstand, dat het liefdesgeluk leidt naar een gelukkiger leven, want volgens het artikel van Lisa Bontenbal (De (on)gelukkige vrijgezel, d.d. 9-2-2013 Volkskrant) geven de mensen met een partner (7,5) zichzelf dan wel een iets hogere cijfer dan de mensen zonder partner (7),

De mythe van het liefdesgeluk

uit de statistieken blijkt  echter, dat alleen mensen,

die trouwen op latere leeftijd (circa veertig jaar) een blijvende stijging laten zien voor wat betreft het geluksniveau. Wat dit zegt?

Het is opvallend, dat bij langlopende liefdesstudies blijkt, dat relatief gelukkige mensen eerder een relatie aangaan en ook langer bij elkaar blijven.

Degenen met een partner, die zichzelf 0,5 gelukspunt meer geven dan vrijgezellen en dit komt niet zozeer door hun fantastische relatie; nee, ze waren namelijk al gelukkiger voordat ze hun prins op het witte paard of prinses verlosten uit een toren waarin ze gevangen zat, in de armen vielen.

En met dit gegeven plaatst de wetenschap het liefdesgeluk in een volledig ander daglicht.

Natuurlijk, als je elkaar tegenkomt en je wordt verliefd denk je dat je de goudpot aan het einde van de regenboog hebt gevonden, maar dat hysterische gevoel blijft meestal niet langer dan een half jaar fris leert de ervaring.

Nee, je leert elkaar immers beter kennen en dan komen al die eigenaardigheden tevoorschijn waarmee een ieder van ons behept is. En zie daar nu maar eens een harmonische twee-eenheid van te maken. Bijna iedereen probeert het, maar ik geef het je te doen.



Vaak heb ik om me heen kijkend gezien, dat respect en vertrouwen onderhevig zijn geweest aan de onderlinge strijd, die is gestreden, waarna het liefdespaar weliswaar een echtpaar werd, maar niet meer vanuit de droom, dat je een twee-éénheid bent.

Soms zijn ze zelfs afhankelijk van elkaar geworden of blijven samen uit gemakzucht, of omdat het huwelijk hen een duidelijke structuur biedt, waarbij een heldere taakverdeling voordelen geeft, of er zijn kinderen waarvoor men verantwoordelijk is, of men is bang om alleen te zijn en op eigen benen te moeten staan, et cetera.

In de eerste plaats vind ik het moedig, dat mensen om wat voor reden dan ook ervoor kiezen om toch maar samen te blijven; laat daar geen misverstand over bestaan.

Ik heb dat nooit gekund namelijk. Als de liefde over was, of min of meer weggeëbd kon ik de ander niet meer in mijn nabijheid verdragen.

Zeker, ik ben tot liefde in staat en ook in het opbouwen van een relatie, maar zonder vertrouwen en respect? Nee, dat trek ik niet.

Waarmee ik zeggen wil, dat ik uit eigen ervaring kan schrijven, dat geluk niet zonder meer zit in het hebben van een relatie, maar in het hebben van een leven, dat je zelf vorm hebt kunnen geven en waar je tevreden en gelukkig mee bent, met of zonder partner.



Geluk zit soms in een klein hoekje .....



SOMS IS HET VERRUKKELIJK IN AL ZIJN EENVOUD

Eergisteren ging het leven nog van een leien dakje en zonder enige waarschuwing veranderde dat.
Niet dat er van die schokkende dingen gebeuren, maar wel zo, dat ik denk: 'moet dat nu zo?'

Toen ik merkte, dat mijn haar steeds fijner werd, schudde de wereld toch wel op zijn grondvesten. Van verdriet kan men kaal worden, iedereen is nu dus bij deze gewaarschuwd! Ik hoop wel, dat dit van voorbijgaande aard is, enfin ik neem aan, dat de dermatoloog binnenkort uitsluitsel kan geven. In mijn fantasie zit ik al kleurige mutsjes te breien of een pruik te punniken. Ja kijk, als ik mijn humor (ook al is die zwart) nu ook nog moet verliezen, dan heb ik daadwerkelijk een groot probleem.

En.... bedenk ik ineens, wat is nu de essentie van het leven? Gezond zijn? Maar stel, dat je gezond bent zonder humor? Dat is toch geen leven?
Zit ik ineens midden in een levensvraag. Heb ik liever humor, dan gezond zijn?
Ik weet daar werkelijk geen antwoord op.
Het liefst ben ik gezond, maar stel, dat ik dan een zuurpruim wordt? Maar misschien heb ik wel helemaal geen keuze in deze, want je kunt ook zo ziek worden, dat zelfs je humor op de vlucht slaat. Dat lijkt mij de hel op aarde.

Zijn er meer dingen, die een hel kunnen veroorzaken?
Ik heb eens lang geleden een aantal verliezen achter elkaar geleden en dat voelde, alsof ikzelf de veroorzaker van dit kwaad was. Dat was ook een hel op aarde. Tijdelijk dan, want ik kwam er wel door heen. Hoe?
Kop in de wind en stug doorgaan. Jawel, dat lukte, alhoewel ik jaren later de rekening kreeg gepresenteerd.

Maar altijd op de meest onverwachte momenten ontmoette ik mensen, waarmee het klikte, die mij steeds weer op het andere been wisten te zetten, waardoor ik de zin van het leven opnieuw en in een ander perspectief zag.
Daarom lijkt de hel in de hemel mij zo gezellig. Lekker warm bij het vuur en volgens mij zijn daar alleen maar vrolijke en humoristische mensen (want ze zijn immers stout) nou daar wil ik wel bij horen. Kunnen wij 's avonds bij het hellevuur elkaar onze levensverhalen vertellen en die raken natuurlijk nooit uitverteld, want volgens mij is het daar een drukte van belang.

Ik heb eens een boek gelezen - weet niet meer de titel of de schrijver - waarin alle mensen op aarde door een kernramp omkomen, behalve één man (als ik het wel heb) en hij reisde van Australië naar allerlei andere continenten en zag geen mens. Desolaat!

En wat is nou het leukste in het leven? Ik heb zo een vermoeden: je ontmoet een mens of mensen, waarmee je een band hebt of ontwikkeld. Saamhorigheid dus, maar er moet ook humor en stoutigheid zijn en zo nu en dan om de lucht te klaren, verschil van mening. En je wilt ook wel eens alleen zijn of andere mensen ontmoeten, waarmee je niet noodzakelijkerwijs een band hebt, terwijl je wel leuke activiteiten met ze onderneemt. Dus uiteindelijk kies ik toch weer voor het gewone leven.

Maar eigenlijk was het allerfijnste wat ik ooit heb meegemaakt, het eten van een stuk gekoelde watermeloen in Venetië. Het was heet die dag en in de auto zat geen airconditioning, dus het was afzien tijdens de reis. Met de boot naar de binnenstad moet heel leuk en interessant geweest zijn, maar wij hadden meer aandacht voor onze droge kelen en toen wij uit de boot stapten.... ontdekten wij tot onze pure verrukking een gekoeld karretje waaruit watermeloen verkocht werd. Ach, het was de hemel op aarde, pure nectar. Zo zie je maar weer hoe laag bij de grond, als puntje bij paaltje komt, het leven uiteindelijk is!
Soms is dat het verrukkelijkst in al zijn eenvoud.

Nieuw blog

Via http://meteenknipoog.blogspot.com
 is mijn nieuwe blog te bereiken en wel in de vorm van een column. Je kunt ook inloggen via 'Interessante links', die je links op deze bladzijde kunt vinden.

Zo ongeveer één keer per week is het de bedoeling, dat ik een nieuw artikel schrijf en deze wordt op de zaterdag geplaatst. Ik hoop je daar te ontmoeten.
Dit huidige blog blijft ook bestaan en daar plaats ik allerlei soorten artikelen op in meerdere vormen, precies zo als het in het verleden is gegaan.