Deze psychologische thriller heb ik in één ruk uitgelezen.
Of ik onderwijl nog gegeten en gedronken heb? Vast wel, alleen ik weet het niet meer, omdat ik zo in het verhaal verweven zat, dat er verder niets meer tot mij doordrong. Ik ben ook pas opgehouden met lezen, toen er niets meer te lezen viel.
Kortom, ik heb mij volkomen laten absorberen.
En het duurde wel even tot ik me weer in het gewone leven kon en wilde begeven.
Christine, de hoofdpersoon wordt wakker en ze weet zich niets te herinneren, alles om haar heen is vreemd en ook de man, die naast haar in bed ligt kent ze niet.
De eerste bladzijden riepen meteen een gevoel van vervreemding bij mij op, dat onplezierig aandeed en ineens herinnerde ik mij een voorval uit mijn eigen leven, toen ik eens wakker werd en niet meer wist hoe ik heette en alles om me heen was me dan wel niet volkomen vreemd, maar ik kon me niet herinneren, dat ik in dit huis woonde en wat ik daar deed.
Christine schrikt als ze in de spiegel kijkt, want ze is veel ouder, dan zij zich voelt en herinnert. Waar zijn de jaren gebleven?
En dan de man, die naast haar ligt. Wie is hij?
Niet alleen de slaapkamer is haar onbekend, maar ook het huis en wat er in staat is niet haar smaak.
Ze herinnert zich niets van wat er die nacht gebeurd is. Een one-night-stand?
Ze wil naar huis!
Maar dan wordt de man naast haar wakker en hij vertelt, dat hij Ben heet en al 22 jaar haar man is. Haar geheugen is jaren geleden aangetast door een ernstig ongeluk.
Elke nacht worden haar herinneringen gewist, waardoor iemand haar iedere ochtend opnieuw moet vertellen wie ze is.
Maar dan begint ze een dagboek bij te houden en ontdekt, dat Ben haar dingen verzwijgt en dat is niet het enige wat niet strookt met haar gevoel voor de werkelijkheid.
De romanfiguren zijn zo geschreven, dat ik als lezer voel, dat er meer speelt en krijg ik net als Christine niet meteen grip op de situatie, waardoor ik me heel goed kan identificeren met haar. En dan de twijfel….
 |
| De heer SJ Watson |
De heer Watson heeft de gave om een situatie zo te kunnen beschrijven, dat de onderlaag voelbaar is, maar net niet pakbaar en tegelijkertijd ook weer wel, maar ja, je weet het niet zeker, want je hebt geen feiten, alleen gevoelens. Tja…. maar is dat voldoende?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten