SOMS IS HET VERRUKKELIJK IN AL ZIJN EENVOUD

Eergisteren ging het leven nog van een leien dakje en zonder enige waarschuwing veranderde dat.
Niet dat er van die schokkende dingen gebeuren, maar wel zo, dat ik denk: 'moet dat nu zo?'

Toen ik merkte, dat mijn haar steeds fijner werd, schudde de wereld toch wel op zijn grondvesten. Van verdriet kan men kaal worden, iedereen is nu dus bij deze gewaarschuwd! Ik hoop wel, dat dit van voorbijgaande aard is, enfin ik neem aan, dat de dermatoloog binnenkort uitsluitsel kan geven. In mijn fantasie zit ik al kleurige mutsjes te breien of een pruik te punniken. Ja kijk, als ik mijn humor (ook al is die zwart) nu ook nog moet verliezen, dan heb ik daadwerkelijk een groot probleem.

En.... bedenk ik ineens, wat is nu de essentie van het leven? Gezond zijn? Maar stel, dat je gezond bent zonder humor? Dat is toch geen leven?
Zit ik ineens midden in een levensvraag. Heb ik liever humor, dan gezond zijn?
Ik weet daar werkelijk geen antwoord op.
Het liefst ben ik gezond, maar stel, dat ik dan een zuurpruim wordt? Maar misschien heb ik wel helemaal geen keuze in deze, want je kunt ook zo ziek worden, dat zelfs je humor op de vlucht slaat. Dat lijkt mij de hel op aarde.

Zijn er meer dingen, die een hel kunnen veroorzaken?
Ik heb eens lang geleden een aantal verliezen achter elkaar geleden en dat voelde, alsof ikzelf de veroorzaker van dit kwaad was. Dat was ook een hel op aarde. Tijdelijk dan, want ik kwam er wel door heen. Hoe?
Kop in de wind en stug doorgaan. Jawel, dat lukte, alhoewel ik jaren later de rekening kreeg gepresenteerd.

Maar altijd op de meest onverwachte momenten ontmoette ik mensen, waarmee het klikte, die mij steeds weer op het andere been wisten te zetten, waardoor ik de zin van het leven opnieuw en in een ander perspectief zag.
Daarom lijkt de hel in de hemel mij zo gezellig. Lekker warm bij het vuur en volgens mij zijn daar alleen maar vrolijke en humoristische mensen (want ze zijn immers stout) nou daar wil ik wel bij horen. Kunnen wij 's avonds bij het hellevuur elkaar onze levensverhalen vertellen en die raken natuurlijk nooit uitverteld, want volgens mij is het daar een drukte van belang.

Ik heb eens een boek gelezen - weet niet meer de titel of de schrijver - waarin alle mensen op aarde door een kernramp omkomen, behalve één man (als ik het wel heb) en hij reisde van Australië naar allerlei andere continenten en zag geen mens. Desolaat!

En wat is nou het leukste in het leven? Ik heb zo een vermoeden: je ontmoet een mens of mensen, waarmee je een band hebt of ontwikkeld. Saamhorigheid dus, maar er moet ook humor en stoutigheid zijn en zo nu en dan om de lucht te klaren, verschil van mening. En je wilt ook wel eens alleen zijn of andere mensen ontmoeten, waarmee je niet noodzakelijkerwijs een band hebt, terwijl je wel leuke activiteiten met ze onderneemt. Dus uiteindelijk kies ik toch weer voor het gewone leven.

Maar eigenlijk was het allerfijnste wat ik ooit heb meegemaakt, het eten van een stuk gekoelde watermeloen in Venetië. Het was heet die dag en in de auto zat geen airconditioning, dus het was afzien tijdens de reis. Met de boot naar de binnenstad moet heel leuk en interessant geweest zijn, maar wij hadden meer aandacht voor onze droge kelen en toen wij uit de boot stapten.... ontdekten wij tot onze pure verrukking een gekoeld karretje waaruit watermeloen verkocht werd. Ach, het was de hemel op aarde, pure nectar. Zo zie je maar weer hoe laag bij de grond, als puntje bij paaltje komt, het leven uiteindelijk is!
Soms is dat het verrukkelijkst in al zijn eenvoud.