ALLEMAAL LUXE PROBLEMEN?

Soms heb ik tijden, dat er allerlei dingen tegelijk op me afkomen.

Bijvoorbeeld deze maand, waarin er allerlei leuke dingen gebeurden, maar ook onverwachte zaken waar ik niet op zat te wachten. Enfin om kort te gaan, ik ben aan het potverteren.

Over een aantal weken ga ik naar Rome en dat vraagt om enige voorbereiding. Mijn paspoort moet onder anderen vernieuwd worden. Om te beginnen heb ik

foto’s laten maken en echt waar, ik heb van zijn levensdagen nog nooit zo’n lelijk mens op een foto gezien. Alsof ik de weg kwijt was en daar moest ik mee naar Rome? Ik dacht het niet!

Ineens kwam ik op het lumineuze idee om nog een keer pasfoto’s te laten maken – ja het duurde even voordat mij deze nieuwe mogelijkheid te binnen schoot – dus toen ik van de kapper kwam en toch langs de fotograaf wandelde op weg naar huis, schoot ik nog maar eens de zaak binnen en warempel ik kreeg foto’s aangereikt waarop ik mezelf weer herkende. Wat een opluchting!

Vervolgens naar het stadskantoor voor het aanvragen van een nieuw persoonsbewijs ter vervanging van het oude exemplaar. Een afspraak was zo gemaakt, want via internet is dit te regelen. Op de plaats van bestemming mocht ik mij via een apparaat aanmelden, waarbij ik blijkbaar zo klungelde, dat het apparaat aangaf, dat ik me bij de balie moest melden.

Gelukkig zat daar een mens, die mij begreep en zo belandde ik toch nog op tijd bij de afdeling burgerzaken.

Een paar weken geleden, kreeg ik tot mijn verrassing van de VVE (vereniging van eigenaren) bericht, dat het terras leeg moet, want de oude dakbedekking moet vervangen worden door een nieuw (het terras bevindt zich op het dak van de garage) maar en dat heb ik dan weer, er ligt hardhout op, door de vorige eigenaar neergelegd en dat moet eraf. Loodzware potten staan er op en een grote houten tafel, niet te hanteren vanzelf en aangeschaft toen ik nog in de Betuwe woonde en een tuin had.

Ik in de pen geklommen, met de vraag, of ze mij niet over kunnen springen, het was immers te proberen. Nee dus. Hovenier ingeschakeld, die kwam gelukkig snel voor een intake, alhoewel ik in eerste instantie schrok van de offerte.

Het volgende probleem: waar moet het hout opgeslagen worden? En die zware potten en de tafel en…. Door middel van een onderonsje met de dakdekkers en in  overleg met de huismeester is ook dat geregeld. Daarna de offerte van de hovenier geaccepteerd en nu laat ik ook meteen een afdak plaatsen voor mijn slaapkamerraam, want dan heb ik een plek met privacy gecreëerd, een soort geheime stek dus, want daar houd ik van. Kijk als het dan toch allemaal moet, dan ook maar meteen goed.

Het behoeft, als ik het allemaal achter de rug heb, alleen nog maar zomer te worden.

Ook zag ik, als ik las, de letters maar half, nou was dat wel komisch want ik las de wonderlijkste dingen, zo wonderlijk, dat ik geregeld dacht, dat bestaat niet of ben ik nou gek.

’t Was ook nogal vermoeiend, dus besloot ik om voor een aantal nieuwe brillen te gaan, een zonnebril, een aparte leesbril en een bril met glazen voor veraf en dichtbij. Nou, hoop ik voor jaren klaar te zijn.

Moeten mijn ogen wel een beetje mee werken.

INZICHT, DAT RUIMTE GEEFT EN RUST

Vanavond hoorde ik de schrijver A.F.Th. van der Heijden, die in 2010 zijn zoon heeft verloren, in het t.v. programma 'College tour' zeggen dat hij het verdriet over zijn zoon koestert, omdat Tonio er dan nog is.

Hij koestert zijn obsessie in deze. Dat ontroerde mij.

Het getuigt van kracht, als je kunt leven met zo’n groot verdriet, sterker nog hij wil alleen nog maar leven met dit verdriet. Maar dat is nog niet alles, want de heer van der Heijden voelt zich schuldig aan Tonio zijn dood, omdat hij hem niet heeft kunnen beschermen. Niet, dat hij direct schuldig is geweest aan zijn dood, want dat is hij niet.

Hij rationaliseert zijn gevoel niet weg, dus ook dat koestert hij.

Van mezelf weet ik, dat ik in eerste instantie alle gevoelens weg wil vegen. Zó, alsof ze geen bestaansrecht hebben, omdat ik het verdriet dan nog niet kan hanteren.

Later, als de hele wirwar aan gevoelens - het is als het ware een onontwarbare kluwen - zich langzaam aan ontwart kan ik het aan om alle facetten te doorlopen en door te spitten.

Ook kan ik moeilijk accepteren om veel tijd te steken in de verwerking. Het moet zo snel mogelijk opgelost worden. Ik mag niet blijven steken in het rouwproces. Geconditioneerd als ik ben.

Het inzicht, dat de heer van der Heijden mij heeft gegeven, geeft me ruimte en rust. Laat alles komen en zijn, zoals het zich voordoet, dan hoef ik ook niet mijn best te doen om aan niemand te laten merken, dat ik gevoelens heb.

De heer A.F.Th. van der Heijden 

Het is zoals het is, niks meer en niks minder.

Ik was er aan toe om mezelf die ruimte te gunnen, want mijn rouwproces verloopt natuurlijk toch zo, zoals dit altijd verloopt.

Niks laten merken aan anderen en alles, hetgeen me herinnert aan degene, die ik verloren heb, moet weg. Maar nu op dit moment mag het er zijn, precies zoals het zich voordoet.

Het rouwproces is persoonlijk, een ieder geeft daar zijn eigen vorm aan, zo ook ik.

Alleen heb ik er nu iets aan toe kunnen voegen, namelijk mezelf loslaten.

HET IS NIET ALTIJD DAT, WAT HET LIJKT TE ZIJN

In de Volkskrant van 11 mei j.l. schrijft Haro Kraak over het boek ‘Stoner’ en waarom dit nou juist in Nederland zo’n enorme klapper werd.

Titelheld?

Eén van de citaten is: de lethargische goedzak Stoner blijkt bij uitstek de titelheld waarmee Nederland zich wil identificeren.

En een andere is: veel mensen in Nederland hebben de afgelopen halve eeuw flinke stappen op de sociale ladder gemaakt en ze voelen zich net als Stoner: een buitenstaander.

De buitenstaander?



In ieder geval identificeer ik mezelf niet direct met ‘Stoner’, want ik zou nooit van zijn levensdagen passief zijn gebleven in dat huwelijk en geaccepteerd hebben, dat mijn dochter van mij vervreemdde et cetera.

Stoner doet mij denken aan mijn grootvader en David.

Mijn grootvader had vertrouwen, gevoel van eigenwaarde, was integer en een wijs mens, dit zijn allemaal eigenschappen, die ik in ‘Stoner’ meen te herkennen. Maar een lethargische goedzak was mijn grootvader zeker niet.

David is in staat het leven te nemen, zoals het komt.

Hij heeft niet het actieve, dat mijn grootvader en mij kenmerkt. Wij ondernemen actie, zo niet David en Stoner.

Zij zijn in staat de dingen, die hen overkomen te ondergaan en dat bewonder ik.

Oppervlakkig gezien lijkt het misschien lethargie, maar ik vind het van moed getuigen om negatieve gevoelens en emoties te durven voelen, dat is pas actief leven.

En een goedzak? Ik vind Stoner - ook al was dit niet zijn intentie - om de drommel geen goedzak.

Nogal wreed lijkt het mij, als jij je dochter en vrouw buitensluit.

Uiteindelijk sluit hij ook zijn geliefde Katherine buiten zijn leven, door niet met haar mee te gaan, als zij vertrekt.

Stoner geeft zich rekenschap van het feit, als hij op sterven ligt, dat hij niet genoeg heeft gehouden van Edith.

Waarschijnlijk hield Stoner niet voldoende van zichzelf om zich ten volle te kunnen geven aan Edith, zijn dochter Grace en Katherine.

Hij geeft zich wel volledig aan zijn werk en studie, daarmee identificeerde hij zich, dat is zijn identiteit.

Hij voelde, dat hij zichzelf kwijt zou raken als hij met Katherine mee zou gaan en hij wist ook, dat Katherine dit niet zou kunnen verdragen.

In David herken ik de angst voor vernietiging; in mijn opa niet.

Zoals ik al eerder schreef, houd ik van de figuur Stoner, omdat hij mij doet denken aan mijn grootvader en David, die ten opzichte van elkaar zeer verschillend van aard zijn. Ze zijn beiden van grote invloed geweest op mijn leven, omdat ik veel van ze heb gehouden.

Het enige waarmee ik me enigszins kan identificeren zijn de stappen op de sociale ladder, maar voel ik me daardoor een buitenstaander? En als ik was blijven wonen en werken in Groningen? Ja, dan misschien wel, ik ben niet voor niets vertrokken.

DE HERMITAGE IN AMSTERDAM (Tsaar Peter de Grote)

Vrijdag, j.l. ben ik met nichtje B. naar de Hermitage in Amsterdam geweest om de tentoonstelling over Peter de Grote te bekijken en te ondergaan.

De Hermitage, Amsterdam

Om te beginnen was tsaar Peter een lange man (2.04 m lang en met schoenmaat 40-41 hij leefde dus niet op grote voet) en omdat hij zo lang was noemden ze hem: Peter de Grote. Hij leefde van 1672-1725. Hij is niet zo oud geworden, maar hij heeft daarentegen wel zeer intensief geleefd.

Het zal niemand ontgaan zijn, dat het jaar 2013 in het teken staat van het Rusland-jaar, alleen al het bezoek van Poetin deed veel stof opwaaien naar aanleiding van de mensenrechten in Rusland, die soms met de voeten worden getreden.

Op de handelsbetrekkingen

Poetin duldt geen tegenspraak en nou heeft hij dat van geen vreemde (zie voor toelichting hieronder). Je kunt het wel niet bewijzen, maar de mensen, die hem tegenwerken worden op de één of andere manier toch om zeep geholpen.

Peter de Grote nu was een bevlogen tsaar, alleen hij duldde net als Poetin, geen tegenspraak want de consequentie daarvan was als je het dus toch deed, dat je gewoon werd onthoofd en hij deinsde er ook niet voor terug om het zwaard zelf ter hand te nemen.

Nichtje B. heeft daar bewondering voor en je moet het ook in de tijd van toen zien, voegde ze eraan toe, maar ik plaats hierbij grote vraagtekens - ik kom nog op onze motivaties terug.

Peter de Grote had bewonderenswaardige eigenschappen, hij was voor een tsaar ook heel apart, want hij hield van gewone mensen en hij werkte graag met zijn handen. Zijn tweede vrouw Catharina (het huwelijk werd in het geheim gesloten) was van eenvoudige, boerenafkomst. Na zijn dood werd zij de tsarina.

Peter de Grote reisde heel wat af om overal ervaring op te doen en stages te lopen. In de scheepsbouw bijvoorbeeld en als timmerman. Hij maakte ook zelf allerlei werktuigen, iedere ochtend van 3.00 - 4.00 uur werkte hij daaraan, bovendien was hij een groot geleerde. Ik krijg door deze info de indruk, dat hij weinig slaap nodig had.

Hij had onder anderen een hersenboor, ook een tandartsentang, waarmee hij graag de kiezen en tanden verwijderde van de mensen om hem heen.

Klaagde iemand over kiespijn? Geen nood, tsaar Peter bood redding. Dat had tot gevolg dat niemand in zijn bijzijn ooit nog durfde te klagen over kiespijn.



Tsaar Peter de Grote



Hij had zeer veel interesses, kocht zelf kunst (o.a. een Rembrandt), of stuurde zijn gezanten er op uit om kunst op te kopen in allerlei landen;

St Petersburg werd de nieuwe hoofdstad; de stad, het paleis en de tuinen werden door gerenommeerde architecten ontworpen, die overal vandaan werden gehaald. De ontwerpen zijn te zien op de tentoonstelling in de Hermitage. Ook de archeologische geschiedenis van Rusland is begonnen bij Tsaar Peter op advies van een Nederlander – dat weer wel.

Er is nog veel meer over hem te vertellen, ik zou zeggen: ‘Ga de tentoonstelling zien, of zoek naar info op internet via Google, want daar is veel interessants te vinden.’

Over de persoonlijkheid van Tsaar Peter ben ik niet zo veel aan de weet gekomen en dat is jammer, want deze intrigeert mij buitengewoon. Ik kreeg namelijk de indruk, dat het een man was vol tegenstrijdigheden.

Hendrik VIII

Hendrik VIII van Engeland liet ook mensen (onze Anna Boleyn bijvoorbeeld) onthoofden, alleen hij gaf de opdracht daartoe en dat is volgens nichtje B. laf en daarom bewondert zij dus Peter, omdat hij volgens haar uiterst consequent is en ook hiervoor de volledige verantwoordelijkheid op zich nam.

Anna Boleyn

En ik heb hierbij nou weer mijn vraagtekens, want ik vraag mij af, of Peter niet teveel plezier beleefde aan het eigenhandig hanteren van het zwaard, waarmee hij zelf mensen onthoofdde, want dat zou ik verwerpelijk vinden, maar dat relativeerde nichtje B. door te opperen: 'waarom zou hij dat niet mogen?'

Tja…nou jij weer.

HIJ WAS ER TOEN IK HEM HET MEEST NODIG HAD

Op dit moment heb ik liefdesverdriet

Dat kan een hel zijn

Maar ook kan alles ontsluierd worden,

Helder worden.

(Paulo Coelho)

En daar wil ik het vandaag over hebben, niet over het liefdesverdriet, daar heb ik al het een en ander over geschreven, maar over wat er nadien ontmaskerd is, helder is geworden.

Het kan heel beangstigend zijn om je gevoelens te volgen, of misschien moet ik het intuïtie noemen. 

Intuïtie is een soort drang, een drang om iets te doen of te laten, terwijl je het vaak nog niet goed kunt verwoorden.

En het was die drang waaraan ik een aantal jaren geleden gehoor heb gegeven. Ik voelde, dat ik David moest zoeken.

Lang geleden was hij korte tijd mijn supervisor en ik werd toen verliefd op hem.

Dat is niet professioneel, dus heb ik het met hem besproken.

Eerst zei hij tegen mij, dat hij niet verliefd op mij was en dat hij het eigenlijk heel vervelend vond. Een week later vertelde hij, dat hij wel verliefd was, maar het niet heeft durven zeggen, omdat hij bang was. Bovendien was hij getrouwd.

Ik accepteerde dit gegeven, ook al omdat ik merkte, dat een relatie met hem niet mijn prioriteit had; ik wilde in die tijd een andere weg volgen. En zo scheidden onze wegen zich.

De wegen scheiden zich

Maar na vijfentwintig jaar ben ik hem dus toch gaan zoeken. Ik vond hem ook. In eerste instantie wilde hij niks van mij weten want

‘je komt te dichtbij’, schreef hij. Later ging hij toch overstag, want ik bleef hem schrijven. Allemaal vragen had ik, die bijna onmogelijk te verwoorden waren. Wel wist ik, dat de enige, die mij zou kunnen helpen David was, omdat ik hem vertrouwde. Mijn intuïtie zei me, dat hij mijn bron was.

Wij kozen uiteindelijk voor een vertrouwelijk contact, dus niet voor een professionele therapeutische benadering. David had zijn therapeut en ik zocht de mijne.

Enfin om kort te gaan – ik heb dit al eerder beschreven op dit blog – werd het een liefdesrelatie tussen David en mij, waardoor wij zo naar elkaar toegroeiden, dat wij elkaar alles schreven, ook geheimen, die wij nog nooit met iemand anders hadden gedeeld.

Gesteund door zijn liefde durfde ik uit mijn comfortzone te stappen. Drie jaar lang heb ik in het ongewisse geleefd. Niet wetend waar ik naar toe zou gaan, alleen maar voelend, dat ik dit moest  doen, alsof ik geen andere keuze had.

David is drie jaar lang mijn steun en toeverlaat geweest en ik heb heel veel van hem gehouden.

In die drie jaar ontwikkelde ik mij dusdanig, dat ik het vorig jaar naar een andere golflengte verhuisde, maar David groeide niet met me mee.

Niet omdat hij dat niet wilde, maar omdat hij niet in de positie verkeerde – zijn angsten waren te groot. De twee verschillende golflengtes wezen een ieder van ons een andere weg aan.

Er bleef ons niets anders over, dan afscheid te nemen.

Heel pijnlijk, spijt zal ik echter nooit hebben, want ik voel nu na het rouwproces, alleen maar dankbaarheid en warmte.

Hij was er, toen ik hem het meest nodig had.