HIJ WAS ER TOEN IK HEM HET MEEST NODIG HAD

Op dit moment heb ik liefdesverdriet

Dat kan een hel zijn

Maar ook kan alles ontsluierd worden,

Helder worden.

(Paulo Coelho)

En daar wil ik het vandaag over hebben, niet over het liefdesverdriet, daar heb ik al het een en ander over geschreven, maar over wat er nadien ontmaskerd is, helder is geworden.

Het kan heel beangstigend zijn om je gevoelens te volgen, of misschien moet ik het intuïtie noemen. 

Intuïtie is een soort drang, een drang om iets te doen of te laten, terwijl je het vaak nog niet goed kunt verwoorden.

En het was die drang waaraan ik een aantal jaren geleden gehoor heb gegeven. Ik voelde, dat ik David moest zoeken.

Lang geleden was hij korte tijd mijn supervisor en ik werd toen verliefd op hem.

Dat is niet professioneel, dus heb ik het met hem besproken.

Eerst zei hij tegen mij, dat hij niet verliefd op mij was en dat hij het eigenlijk heel vervelend vond. Een week later vertelde hij, dat hij wel verliefd was, maar het niet heeft durven zeggen, omdat hij bang was. Bovendien was hij getrouwd.

Ik accepteerde dit gegeven, ook al omdat ik merkte, dat een relatie met hem niet mijn prioriteit had; ik wilde in die tijd een andere weg volgen. En zo scheidden onze wegen zich.

De wegen scheiden zich

Maar na vijfentwintig jaar ben ik hem dus toch gaan zoeken. Ik vond hem ook. In eerste instantie wilde hij niks van mij weten want

‘je komt te dichtbij’, schreef hij. Later ging hij toch overstag, want ik bleef hem schrijven. Allemaal vragen had ik, die bijna onmogelijk te verwoorden waren. Wel wist ik, dat de enige, die mij zou kunnen helpen David was, omdat ik hem vertrouwde. Mijn intuïtie zei me, dat hij mijn bron was.

Wij kozen uiteindelijk voor een vertrouwelijk contact, dus niet voor een professionele therapeutische benadering. David had zijn therapeut en ik zocht de mijne.

Enfin om kort te gaan – ik heb dit al eerder beschreven op dit blog – werd het een liefdesrelatie tussen David en mij, waardoor wij zo naar elkaar toegroeiden, dat wij elkaar alles schreven, ook geheimen, die wij nog nooit met iemand anders hadden gedeeld.

Gesteund door zijn liefde durfde ik uit mijn comfortzone te stappen. Drie jaar lang heb ik in het ongewisse geleefd. Niet wetend waar ik naar toe zou gaan, alleen maar voelend, dat ik dit moest  doen, alsof ik geen andere keuze had.

David is drie jaar lang mijn steun en toeverlaat geweest en ik heb heel veel van hem gehouden.

In die drie jaar ontwikkelde ik mij dusdanig, dat ik het vorig jaar naar een andere golflengte verhuisde, maar David groeide niet met me mee.

Niet omdat hij dat niet wilde, maar omdat hij niet in de positie verkeerde – zijn angsten waren te groot. De twee verschillende golflengtes wezen een ieder van ons een andere weg aan.

Er bleef ons niets anders over, dan afscheid te nemen.

Heel pijnlijk, spijt zal ik echter nooit hebben, want ik voel nu na het rouwproces, alleen maar dankbaarheid en warmte.

Hij was er, toen ik hem het meest nodig had.