Vanavond hoorde ik de schrijver A.F.Th. van der Heijden, die in 2010 zijn zoon heeft verloren, in het t.v. programma 'College tour' zeggen dat hij het verdriet over zijn zoon koestert, omdat Tonio er dan nog is.
Hij koestert zijn obsessie in deze. Dat ontroerde mij.
Het getuigt van kracht, als je kunt leven met zo’n groot verdriet, sterker nog hij wil alleen nog maar leven met dit verdriet. Maar dat is nog niet alles, want de heer van der Heijden voelt zich schuldig aan Tonio zijn dood, omdat hij hem niet heeft kunnen beschermen. Niet, dat hij direct schuldig is geweest aan zijn dood, want dat is hij niet.
Hij rationaliseert zijn gevoel niet weg, dus ook dat koestert hij.
Van mezelf weet ik, dat ik in eerste instantie alle gevoelens weg wil vegen. Zó, alsof ze geen bestaansrecht hebben, omdat ik het verdriet dan nog niet kan hanteren.
Later, als de hele wirwar aan gevoelens - het is als het ware een onontwarbare kluwen - zich langzaam aan ontwart kan ik het aan om alle facetten te doorlopen en door te spitten.
Ook kan ik moeilijk accepteren om veel tijd te steken in de verwerking. Het moet zo snel mogelijk opgelost worden. Ik mag niet blijven steken in het rouwproces. Geconditioneerd als ik ben.
Het inzicht, dat de heer van der Heijden mij heeft gegeven, geeft me ruimte en rust. Laat alles komen en zijn, zoals het zich voordoet, dan hoef ik ook niet mijn best te doen om aan niemand te laten merken, dat ik gevoelens heb.
Het is zoals het is, niks meer en niks minder.
 |
| De heer A.F.Th. van der Heijden |
Ik was er aan toe om mezelf die ruimte te gunnen, want mijn rouwproces verloopt natuurlijk toch zo, zoals dit altijd verloopt.
Niks laten merken aan anderen en alles, hetgeen me herinnert aan degene, die ik verloren heb, moet weg. Maar nu op dit moment mag het er zijn, precies zoals het zich voordoet.
Het rouwproces is persoonlijk, een ieder geeft daar zijn eigen vorm aan, zo ook ik.
Alleen heb ik er nu iets aan toe kunnen voegen, namelijk mezelf loslaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten