Verwachting hangt er in de lucht, als ik naar buiten en dus naar mijn meer kijk.
Dat doet mij denken aan vorig jaar, toen ik hier nog niet zo lang woonde en iedere morgen vol verwondering naar buiten keek.
Eenden en zwanen in bonte verzameling bijeen bevolken het water in de nabijheid van het strandje, waarop ik een goede kijk heb. Ook vogels van diverse pluimage zwieren door de lucht, nemen een duikvlucht en scheren weer omhoog het zwerk in.
Dan maken zich twee prachtige zwanen los te midden van de hele wirwar en drijven, alsof ze uit één lichaam bestaan, gelijkmatig en statig naast elkaar op.
Getweeën drijven ze naar mijn zicht toe, alsof ze mij een blik gunnen op hun liefdeleven en weten, dat ik iedere morgen studeer voor voyeur.
Want dan en voor het gemak noem ik ze in dit verhaal Zeus en Leda, strengelen zij hun lange halzen om elkaar heen en drijven ze blindelings, aaneengesmeed en niet gehinderd door Jan met de zwanenpet, hun eigen koers.
Oh, oh, daar zie ik een andere zwaan zich losmaken uit de groep en zij drijft vastbesloten, statig en beheerst in de richting van het liefdespaar.
Ja, ja dat is Hera, zij maakt zich op voor een confrontatie en Zeus vanuit zijn ooghoek ziet haar komen. En wat doet hij, de linkmiegel?
Hij maakt zich los van Leda en haar achterlatend zwemt hij Hera tegemoet en slaat zijn lange hals dan ook snel om haar hals. Leda staat erbij en kijkt er naar.
En dan gebeurt er iets, wat mij nog steeds met grote spijt vervult.
Mijn telefoon gaat en geconditioneerd als ik ben, loop ik er naar toe en neem de hoorn op om daarna meteen weer naar het raam te lopen.
Wat is er tussentijds geschied? Ik weet het niet, want het is weer één kluwen van eenden, vogels en zwanen. En ik zie noch Zeus, Hera en Leda.
Maar dan ontwikkeld zich het volgende hoofdstuk voor mijn ogen. Zeus en Hera komen samen aangedreven, zo gelijkmatig alsof ze met een onzichtbare draad verbonden zijn en gezamenlijk stevenen ze naar Leda, die nog nietsvermoedend aan de rand van het meer iets aan het eten is.
Ineens ziet Leda het paar aankomen! En je ziet haar denken: ‘oh nee, hier heb ik helemaal geen zin in, wegwezen’ en zij zwemt meteen na hooghartig haar lange nek te hebben ingehaald, naar elders.
Zeus en Hera zijn helemaal onthikt. Nou wilden zij toch hun goede bedoelingen aan Leda duidelijk maken door middel van een goed gesprek!
Nou ja ….
Zeus en Hera zwemmen verward en niet meer door een onzichtbare draad verbonden, heen en weer. Kijken elkaar verbijsterd aan, alsof ze willen zeggen:
‘asjemenou, wat hebben we nu toch misdaan?’ Ze zijn de onschuld zelve!
Leda zie ik tersluiks over haar afwezige schouder kijken en ze ziet tot haar opluchting, maar ook enigszins rancuneus, dat het paar in de war is.
En Leda eet rustig verder haar brood.
Het echte leven en dat speelt zich allemaal af voor mijn ogen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten