EEN ANGSTHAAS

Leuk, maar discutabel nieuws gelezen in de krant de laatste weken. Obama heeft wat uit te leggen als hij weer thuis komt van zijn reis uit Afrika. Ben benieuwd of Rusland de

Dit is niet om te lachten, toch?

klokkenluider uitlevert. Ik denk zomaar van niet, want ik heb het idee, dat Poetin zijn punt zal weten te maken. Europa kan immers tot nu toe geen strafmaatregel bedenken zonder ook zichzelf daarbij in de vingers te snijden, dus ...

Nou ja, Amerika straft zichzelf al door een behoorlijk imagoverlies over zichzelf af te roepen.

Je vrienden afluisteren! Kan het nog gekker mister president?

Soms lees ik Arnon Grunberg in de Volkskrant. Hij heeft net zijn duizendste 'Voetnoot' geschreven.

Arnon Grunberg

Het leukst vind ik een columnist, die geregeld verrast doordat hij mij op een ander been weet te zetten en Arnon is bij machte dit te doen.

Ik ontdek daarbij steeds weer hoe beperkt ik ben als mens. Op heel veel dingen let ik namelijk niet, omdat mijn interesse daar niet in de eerste plaats naar toe gaat.

Zo nu en dan wordt mijn mening door middel van een enquette gevraagd en dan weet ik vaak niet wat ik ervan moet vinden.

Mijn attentie gaat in de eerste plaats uit naar de inhoud van bijvoorbeeld een artikel en niet naar de vorm waarin dit is gegoten. En in een winkel ben ik vooral gericht op dat wat ik nodig heb en ben ik gevoelig voor klantvriendelijkheid, maar analyseer niet bij wijze van spreken de inrichting van de zaak.
Het ontsnapt vaak aan mijn aandacht.

Verbaasd ben ik over het formuleren van meningen door willekeurige mensen, waarbij de ondervraagden de antwoorden zo maar uit hun mouw weten te schudden. Ze weten ook à la minute wat fout is en waarom.

Alhoewel ik geregeld naar actualiteitenrubrieken kijk, het nieuws en dat soort info probeer te doorgronden, wil dat nog niet zeggen, dat ik allerlei verschillende belangen kan doorzien en in hoeverre er eventueel van manipulatie sprake is.
Citaat van Arnon Grunberg: 'De mensen, die zich laten informeren door programma's als 'Pauw en Witteman' en 'DWDD' houden zichzelf dom.'

Nou wil ik niet graag voor dom versleten worden, dus lees ik kranten en kijk ook naar 'Buitenhof'. Kortom ik verzamel zo het een en ander aan info en daar zal ik het dan mee moeten doen.

Twijfelen en weifelen heeft niet zo direct mijn sympathie, maar toch moet ik bekennen, dat ik dit  tamelijk vaak doe. En zo dom lijkt mij dat dan toch ook weer niet. De sociale- en maatschappelijke problemen kunnen zo gecompliceerd liggen.

Verder verwonder ik mij over de diverse interpretaties en de vooroordelen die mij, als mensen hun mening geven, om de oren vliegen en die ook nog vaak als feiten worden weergegeven.

Heerlijk lijkt mij dat als je zonder je ook maar ergens iets van aan te trekken, spontaan van leer kunt trekken.

Helaas ben ik vaak bang iemand tekort te doen, teveel te zeggen, het bij het verkeerde eind te hebben……etcetera.

Een angsthaas dus.

Ook heb ik meegekregen, dat je als blogger zwaar in de problemen kunt komen door gebruik te maken van 'afbeeldingen via Google' bijvoorbeeld. Je loopt kans zwaar te moeten dokken als gebruiker, want de betreffende fotograaf weet je te vinden, omdat er dan copyright op blijkt te bestaan. Overleg schijnt niet mogelijk te zijn, want ja laten wij elkaar vooral het leven toch zo zuur mogelijk proberen te maken, niettan?

't IS MIJ EEN RAADSEL!

Vrijdag jongstleden heb ik een dag doorgebracht op mijn oude stek in de Betuwe en zag onder anderen mijn tuin van toen terug.

Het huis liet mij tamelijk onverschillig, met veel plezier heb ik er gewoond, maar die tijd is voorbij. Dit gevoel is te vergelijken met de ontmoeting van een minnaar van vroeger. Ook die hoef je niet meer terug, want het gevoel van toen is er niet meer, c'est fini! Mijn vroegere buren mis ik zeker, want zij maakten dat ik me thuisvoelde in de Betuwe.

Ook een mooie roos

Mijn prachtige roos nu, die overigens altijd vreemd ging, is met wortel en tak uitgeroeid. Alles bloeide weelderig, maar de tuin op zich treurde.

Nou kun je je afvragen of dit niet een geval van projectie is. Vast wel, maar toch en dat houd ik staande, hangt er treurnis over de tuin. De verzorging ontbreekt.

Kortom een liefdevolle hand, die sturing geeft aan het geheel, is niet daar. De takken van de rozen, die overigens prachtig bloeien, steken boven de dakgoot uit bijvoorbeeld.

De klimop, de klimhortensia, de vijver, ja het is allemaal overdreven uit de kluiten gewassen.

En dat alles raakte mij zo, dat ik er niet van kon slapen. Misschien overdreven, maar als je weet met hoeveel liefde ik de planten, bloemen, bomen en de vijver verzorgde, ook het gras, de paden en wat dies meer zij, moet dit toch begrijpelijk overkomen.

Eenentwintig jaar lang namelijk heb ik mijn ziel en zaligheid daar ingelegd, want eerlijk gezegd begrijp ik niet, waarom mensen iets wat leeft, groeit en vreugde verschaft, niet goed verzorgen. Hetzelfde kan ik doortrekken naar de verzorging van dieren, de natuur en last but not least van mensen.

Ook een prachtige tuin

Maak je het jezelf aangenaam als jij je zo weinig om je levensomstandigheden bekommert? Ik kan het me niet voorstellen. Iedereen om me heen schermt met: druk, druk, druk……

Het is maar net waar je de prioriteiten legt en laten wij voor de verandering eens eerlijk zijn en niet meteen wegrennen, maar even pas op de plaats maken.

Op straat, terrasjes, winkels en noem maar op, zit de goegemeente gekleefd aan zijn mobieltje(s) of heeft muziekdopjes in. Ik kan mij voorstellen, dat jij je wel eens terug wilt trekken in jezelf, maar ik begin zo langzamerhand de (te) vele aso’s goed zat te worden.

Ik loop in de stad en ineens vlak voor mij stopt iemand zo plotseling, dat ik er bijna bovenop vlieg. Met het mobieltje al in de hand kijkt de betreffende persoon mij zo vuil en smerig aan, alsof ik degene ben, die fout zit. De omgekeerde wereld toch?

Zij was het niet hoor!

Ineens willen er drie mensen – twee vrouwen en waarschijnlijk een dochter van één van de twee – door mij heen lopen en omdat dit niet gaat, lopen ze over mijn tenen, want ze willen een winkel binnen en kunnen zelfs niet één seconde wachten om mij mijn weg te laten vervolgen. Nee, zonder blikken of blozen, laat staan dat er excuses worden aangeboden, besta ik gewoon niet voor ze. Wat is dit (een understatement!) voor narcistisch gedrag?

Met vrienden ga ik een middag stappen en tot mijn grote verbazing kleven ook aan hun oren de smartphones. En ik word zo nijdig, dat ik ze de keuze laat met:

'Ga lekker zo door, maar dan haak ik nu af.'

Wat is dit voor behoefte om constant met anderen in de weer te willen zijn? Zijn de meeste mensen bezig om van zichzelf en anderen een ding te maken? Geprogrammeerd door het geluid van de smartphone? Robotisering!

Nee, het is niet mijn wereld, helaas is het een deel van mijn wereld, want ik word, of ik wil of niet, deelgenoot daarvan gemaakt door de mij omringende mensen.

Alle mogelijke communicatiesystemen hebben we, maar is het werkelijke contact er op vooruitgegaan? Ik dacht het niet. Het lijkt mij angst, zichtbaar gemaakt door asociaal gedrag, maar waarvoor? 't Is mij een raadsel.

EEN GEWONE DAG UIT MIJN LEVEN

Vandaag heb ik mijn huis schoongemaakt. Sinds ik in deze stad woon heb ik geen hulp meer, dat leek mij ietwat overdreven.

Bijna mijn hele leven heb ik een hulp voor het werk in huis gehad, vroeger noemden wij het een werkster, daarna werd het een interieurverzorgster, maar bij mij was het een hulp voor het sop- en boenwerk.

En dat was geen overdreven luxe, maar nu steek ik dus zelf de handen uit de mouwen. Als ik één keer bezig ben krijg ik er steeds meer plezier in, maar om te beginnen? En als ik moe word, gebeuren er de raarste dingen. Er valt altijd wel iets uit mijn handen, of ik stoot me hard en gemeen en wel zo, dat ik geneigd ben mijn huis te verbouwen.

Voordat het hardhout van mijn terras kon worden verwijderd door de hovenier, moest ik vanzelf de boel, die daar stond binnenhalen, nou dat heb ik geweten.

Ik bezit onder anderen een tafel, die je in kunt klappen, nou weet ik uit ervaring, dat hij een krengerig karakter heeft, dus had ik om mezelf bij voorbaat te beschermen dichte schoenen aangetrokken, droeg tuinhandschoenen en een spijkerbroek en dacht dus op alles voorbereid te zijn.

Wel zo’n tafel, die al een tijdje meegaat, laat zich niet zomaar inklappen, dus ik gaf een rukje (!) om hem los te krijgen en toen schoot die tafel toch uit zijn slof, ongehoord.

Voordat ik erop verdacht was sloegen de poten met een klap tegen mijn scheenbeen. Bloeden, blauwe plekken, meteen een dikke bult en…. de rest zal ik jullie besparen.

Gelukkig heb ik altijd Betadinezalf in huis – ervaringen hebben mij geleerd op dit soort zaken voorbereid te zijn – dus de zalf er meteen op en een aantal grote pleisters, nou de volgende dag bloedde het nog, dus het heeft wel wat aan verband gekost.

Maar die zalf haalde meteen de pijn weg, ideaal en ja het been zit er nog aan, alleen heb ik nu een gemerkt been. Zal ook wel weer overgaan, toch?

Dus alles is weer, voor zover ik het kan bekijken, spic en span in huis, want ik heb de planten en de stoelen weer naar buiten gebracht in afwachting van de dakdekkers, die de boel gaan renoveren.

Enfin, bloemen op tafel en toen boodschappen gehaald, want ik krijg bezoek.

Het is een werkbezoek, wij gaan brainstormen, dus ik wilde iets lekkers bij de koffie vanavond, maar natuurlijk geen taart, dat is weer zo overdreven.

Maar de lekkere banketbakker had geen notentaart of zoiets, in ieder geval heb ik petit fours meegenomen, maar daar was ik toch niet zo tevreden over. Ja, ze zijn heel erg lekker, want ik heb voorgeproefd.

Wij hebben hier nog een banketbakker en die had wel een kokostaartje, nee, die heb ik niet voorgeproefd, ik moet wel op de lijn letten.

De mijne is een eenvoudiger exemplaar

Daarna heb ik mijn vroegere buurvrouwen geprobeerd te bellen in de Betuwe, ze geven echter niet thuis op dit moment. Ik wil namelijk graag de volgende week met ze koffiedrinken en daarna ga ik naar Doetinchem waar vrienden van mij wonen.

Hoop dat wat ik in mijn hoofd heb allemaal lukt en anders is er nog geen man overboord. Wat in het vat zit verzuurd niet!

Zulke buren als ik toen had, heb ik nog niet ontdekt, daarvoor woon ik hier nog tekort, zoiets moet groeien en wat niet is, kan komen.

IK ZOU WEL EENS WILLEN WETEN WAAROM

Ik zou het kunnen hebben over complementair en holistisch denken of over het Bardo het voorgeborchte van wat nog komt, als je tenminste in reïncarnatie gelooft, of over mijn ontwikkeling in het rouwproces ten aanzien van David, want daar is wel iets over te melden.

De rode en groene bakens

Ook kan ik iets schrijven over mijn verwondingen door mezelf toegebracht. Nee, niet willens en wetens, maar per ongeluk.



Dat gebeurde tijdens het leegruimen van het terras, daar staan van die onhandige dingen op – tafels bijvoorbeeld - of de dingen, die niet te hanteren zijn – zware potten vol aarde en planten bijvoorbeeld -. De opklaptafel glipte uit mijn handen.

Tja kan gebeuren.

Ook zit ik steeds te rekenen, steeds opnieuw reken ik inkomsten en uitgaven uit. Niet dat er ook maar iets verandert, maar hier zie je mijn optimisme nu eens in optima forma, want je weet het immers maar nooit.

Naïef? Beslist!

Rome

Over Rome zou ik ook iets kunnen schrijven, maar dat doe ik misschien wel na mijn vakantie, want dan ben ik er geweest. Heb de lucht opgesnoven, de sfeer van de stad gevoelt, veel te veel gezien en indrukken opgedaan natuurlijk.

Maar nu dus nog even niet.

Twee zwanen zijn teruggekomen met hun jonge kuikens. Ze waren verjaagd door de zonaanbidders op het strand. Er worden ’s zomers namelijk ballen in het water gelegd om de kleine kindertjes, die dolgraag in het water kliederen niet in gevaar te brengen.

Die ballen zitten met draden aan elkaar vast en daar raken de beesten van in de war.

Ze zijn allemaal verhuisd naar elders.

Een paar zwanen zijn nu dus terug. Ook hebben watermannen groene en rode bakens in het meer aangebracht, opdat de boten niet in de onderwater plantenwereld vast komen te zitten. Van mij hoeft het allemaal niet en ja waarom ze mij niet om advies hebben gevraagd? Vooropgezet doel misschien?

Ik kan over mijn buurman gaan schrijven, die iedere vrijdagavond naar de disco gaat en hij is al heel oud. Wat een moed nietwaar?

Mijn buurvrouw is een vrouw met een verleden, maar ja om dat nu uit de doeken te gaan doen? Nee geen sprake van!

Nichtje B kan wel voor zichzelf zorgen. Ze heeft een heleboel blogs waarin zij over van alles en nog wat schrijft, heeft ze mij niet voor nodig.

Mijn lichamelijke aftakeling is de moeite van het melden niet waard. Basta.

Een lekker recept dan, is dat niet iets om te delen? Vandaag niet.

Weet je wat ik ga doen? Ik ga lekker slapen en dan sta ik morgen gezond weer op.

Zie ik je dan misschien weer!

ALLEMAAL LUXE PROBLEMEN?

Soms heb ik tijden, dat er allerlei dingen tegelijk op me afkomen.

Bijvoorbeeld deze maand, waarin er allerlei leuke dingen gebeurden, maar ook onverwachte zaken waar ik niet op zat te wachten. Enfin om kort te gaan, ik ben aan het potverteren.

Over een aantal weken ga ik naar Rome en dat vraagt om enige voorbereiding. Mijn paspoort moet onder anderen vernieuwd worden. Om te beginnen heb ik

foto’s laten maken en echt waar, ik heb van zijn levensdagen nog nooit zo’n lelijk mens op een foto gezien. Alsof ik de weg kwijt was en daar moest ik mee naar Rome? Ik dacht het niet!

Ineens kwam ik op het lumineuze idee om nog een keer pasfoto’s te laten maken – ja het duurde even voordat mij deze nieuwe mogelijkheid te binnen schoot – dus toen ik van de kapper kwam en toch langs de fotograaf wandelde op weg naar huis, schoot ik nog maar eens de zaak binnen en warempel ik kreeg foto’s aangereikt waarop ik mezelf weer herkende. Wat een opluchting!

Vervolgens naar het stadskantoor voor het aanvragen van een nieuw persoonsbewijs ter vervanging van het oude exemplaar. Een afspraak was zo gemaakt, want via internet is dit te regelen. Op de plaats van bestemming mocht ik mij via een apparaat aanmelden, waarbij ik blijkbaar zo klungelde, dat het apparaat aangaf, dat ik me bij de balie moest melden.

Gelukkig zat daar een mens, die mij begreep en zo belandde ik toch nog op tijd bij de afdeling burgerzaken.

Een paar weken geleden, kreeg ik tot mijn verrassing van de VVE (vereniging van eigenaren) bericht, dat het terras leeg moet, want de oude dakbedekking moet vervangen worden door een nieuw (het terras bevindt zich op het dak van de garage) maar en dat heb ik dan weer, er ligt hardhout op, door de vorige eigenaar neergelegd en dat moet eraf. Loodzware potten staan er op en een grote houten tafel, niet te hanteren vanzelf en aangeschaft toen ik nog in de Betuwe woonde en een tuin had.

Ik in de pen geklommen, met de vraag, of ze mij niet over kunnen springen, het was immers te proberen. Nee dus. Hovenier ingeschakeld, die kwam gelukkig snel voor een intake, alhoewel ik in eerste instantie schrok van de offerte.

Het volgende probleem: waar moet het hout opgeslagen worden? En die zware potten en de tafel en…. Door middel van een onderonsje met de dakdekkers en in  overleg met de huismeester is ook dat geregeld. Daarna de offerte van de hovenier geaccepteerd en nu laat ik ook meteen een afdak plaatsen voor mijn slaapkamerraam, want dan heb ik een plek met privacy gecreëerd, een soort geheime stek dus, want daar houd ik van. Kijk als het dan toch allemaal moet, dan ook maar meteen goed.

Het behoeft, als ik het allemaal achter de rug heb, alleen nog maar zomer te worden.

Ook zag ik, als ik las, de letters maar half, nou was dat wel komisch want ik las de wonderlijkste dingen, zo wonderlijk, dat ik geregeld dacht, dat bestaat niet of ben ik nou gek.

’t Was ook nogal vermoeiend, dus besloot ik om voor een aantal nieuwe brillen te gaan, een zonnebril, een aparte leesbril en een bril met glazen voor veraf en dichtbij. Nou, hoop ik voor jaren klaar te zijn.

Moeten mijn ogen wel een beetje mee werken.

INZICHT, DAT RUIMTE GEEFT EN RUST

Vanavond hoorde ik de schrijver A.F.Th. van der Heijden, die in 2010 zijn zoon heeft verloren, in het t.v. programma 'College tour' zeggen dat hij het verdriet over zijn zoon koestert, omdat Tonio er dan nog is.

Hij koestert zijn obsessie in deze. Dat ontroerde mij.

Het getuigt van kracht, als je kunt leven met zo’n groot verdriet, sterker nog hij wil alleen nog maar leven met dit verdriet. Maar dat is nog niet alles, want de heer van der Heijden voelt zich schuldig aan Tonio zijn dood, omdat hij hem niet heeft kunnen beschermen. Niet, dat hij direct schuldig is geweest aan zijn dood, want dat is hij niet.

Hij rationaliseert zijn gevoel niet weg, dus ook dat koestert hij.

Van mezelf weet ik, dat ik in eerste instantie alle gevoelens weg wil vegen. Zó, alsof ze geen bestaansrecht hebben, omdat ik het verdriet dan nog niet kan hanteren.

Later, als de hele wirwar aan gevoelens - het is als het ware een onontwarbare kluwen - zich langzaam aan ontwart kan ik het aan om alle facetten te doorlopen en door te spitten.

Ook kan ik moeilijk accepteren om veel tijd te steken in de verwerking. Het moet zo snel mogelijk opgelost worden. Ik mag niet blijven steken in het rouwproces. Geconditioneerd als ik ben.

Het inzicht, dat de heer van der Heijden mij heeft gegeven, geeft me ruimte en rust. Laat alles komen en zijn, zoals het zich voordoet, dan hoef ik ook niet mijn best te doen om aan niemand te laten merken, dat ik gevoelens heb.

De heer A.F.Th. van der Heijden 

Het is zoals het is, niks meer en niks minder.

Ik was er aan toe om mezelf die ruimte te gunnen, want mijn rouwproces verloopt natuurlijk toch zo, zoals dit altijd verloopt.

Niks laten merken aan anderen en alles, hetgeen me herinnert aan degene, die ik verloren heb, moet weg. Maar nu op dit moment mag het er zijn, precies zoals het zich voordoet.

Het rouwproces is persoonlijk, een ieder geeft daar zijn eigen vorm aan, zo ook ik.

Alleen heb ik er nu iets aan toe kunnen voegen, namelijk mezelf loslaten.

HET IS NIET ALTIJD DAT, WAT HET LIJKT TE ZIJN

In de Volkskrant van 11 mei j.l. schrijft Haro Kraak over het boek ‘Stoner’ en waarom dit nou juist in Nederland zo’n enorme klapper werd.

Titelheld?

Eén van de citaten is: de lethargische goedzak Stoner blijkt bij uitstek de titelheld waarmee Nederland zich wil identificeren.

En een andere is: veel mensen in Nederland hebben de afgelopen halve eeuw flinke stappen op de sociale ladder gemaakt en ze voelen zich net als Stoner: een buitenstaander.

De buitenstaander?



In ieder geval identificeer ik mezelf niet direct met ‘Stoner’, want ik zou nooit van zijn levensdagen passief zijn gebleven in dat huwelijk en geaccepteerd hebben, dat mijn dochter van mij vervreemdde et cetera.

Stoner doet mij denken aan mijn grootvader en David.

Mijn grootvader had vertrouwen, gevoel van eigenwaarde, was integer en een wijs mens, dit zijn allemaal eigenschappen, die ik in ‘Stoner’ meen te herkennen. Maar een lethargische goedzak was mijn grootvader zeker niet.

David is in staat het leven te nemen, zoals het komt.

Hij heeft niet het actieve, dat mijn grootvader en mij kenmerkt. Wij ondernemen actie, zo niet David en Stoner.

Zij zijn in staat de dingen, die hen overkomen te ondergaan en dat bewonder ik.

Oppervlakkig gezien lijkt het misschien lethargie, maar ik vind het van moed getuigen om negatieve gevoelens en emoties te durven voelen, dat is pas actief leven.

En een goedzak? Ik vind Stoner - ook al was dit niet zijn intentie - om de drommel geen goedzak.

Nogal wreed lijkt het mij, als jij je dochter en vrouw buitensluit.

Uiteindelijk sluit hij ook zijn geliefde Katherine buiten zijn leven, door niet met haar mee te gaan, als zij vertrekt.

Stoner geeft zich rekenschap van het feit, als hij op sterven ligt, dat hij niet genoeg heeft gehouden van Edith.

Waarschijnlijk hield Stoner niet voldoende van zichzelf om zich ten volle te kunnen geven aan Edith, zijn dochter Grace en Katherine.

Hij geeft zich wel volledig aan zijn werk en studie, daarmee identificeerde hij zich, dat is zijn identiteit.

Hij voelde, dat hij zichzelf kwijt zou raken als hij met Katherine mee zou gaan en hij wist ook, dat Katherine dit niet zou kunnen verdragen.

In David herken ik de angst voor vernietiging; in mijn opa niet.

Zoals ik al eerder schreef, houd ik van de figuur Stoner, omdat hij mij doet denken aan mijn grootvader en David, die ten opzichte van elkaar zeer verschillend van aard zijn. Ze zijn beiden van grote invloed geweest op mijn leven, omdat ik veel van ze heb gehouden.

Het enige waarmee ik me enigszins kan identificeren zijn de stappen op de sociale ladder, maar voel ik me daardoor een buitenstaander? En als ik was blijven wonen en werken in Groningen? Ja, dan misschien wel, ik ben niet voor niets vertrokken.