EEN ANGSTHAAS

Leuk, maar discutabel nieuws gelezen in de krant de laatste weken. Obama heeft wat uit te leggen als hij weer thuis komt van zijn reis uit Afrika. Ben benieuwd of Rusland de

Dit is niet om te lachten, toch?

klokkenluider uitlevert. Ik denk zomaar van niet, want ik heb het idee, dat Poetin zijn punt zal weten te maken. Europa kan immers tot nu toe geen strafmaatregel bedenken zonder ook zichzelf daarbij in de vingers te snijden, dus ...

Nou ja, Amerika straft zichzelf al door een behoorlijk imagoverlies over zichzelf af te roepen.

Je vrienden afluisteren! Kan het nog gekker mister president?

Soms lees ik Arnon Grunberg in de Volkskrant. Hij heeft net zijn duizendste 'Voetnoot' geschreven.

Arnon Grunberg

Het leukst vind ik een columnist, die geregeld verrast doordat hij mij op een ander been weet te zetten en Arnon is bij machte dit te doen.

Ik ontdek daarbij steeds weer hoe beperkt ik ben als mens. Op heel veel dingen let ik namelijk niet, omdat mijn interesse daar niet in de eerste plaats naar toe gaat.

Zo nu en dan wordt mijn mening door middel van een enquette gevraagd en dan weet ik vaak niet wat ik ervan moet vinden.

Mijn attentie gaat in de eerste plaats uit naar de inhoud van bijvoorbeeld een artikel en niet naar de vorm waarin dit is gegoten. En in een winkel ben ik vooral gericht op dat wat ik nodig heb en ben ik gevoelig voor klantvriendelijkheid, maar analyseer niet bij wijze van spreken de inrichting van de zaak.
Het ontsnapt vaak aan mijn aandacht.

Verbaasd ben ik over het formuleren van meningen door willekeurige mensen, waarbij de ondervraagden de antwoorden zo maar uit hun mouw weten te schudden. Ze weten ook à la minute wat fout is en waarom.

Alhoewel ik geregeld naar actualiteitenrubrieken kijk, het nieuws en dat soort info probeer te doorgronden, wil dat nog niet zeggen, dat ik allerlei verschillende belangen kan doorzien en in hoeverre er eventueel van manipulatie sprake is.
Citaat van Arnon Grunberg: 'De mensen, die zich laten informeren door programma's als 'Pauw en Witteman' en 'DWDD' houden zichzelf dom.'

Nou wil ik niet graag voor dom versleten worden, dus lees ik kranten en kijk ook naar 'Buitenhof'. Kortom ik verzamel zo het een en ander aan info en daar zal ik het dan mee moeten doen.

Twijfelen en weifelen heeft niet zo direct mijn sympathie, maar toch moet ik bekennen, dat ik dit  tamelijk vaak doe. En zo dom lijkt mij dat dan toch ook weer niet. De sociale- en maatschappelijke problemen kunnen zo gecompliceerd liggen.

Verder verwonder ik mij over de diverse interpretaties en de vooroordelen die mij, als mensen hun mening geven, om de oren vliegen en die ook nog vaak als feiten worden weergegeven.

Heerlijk lijkt mij dat als je zonder je ook maar ergens iets van aan te trekken, spontaan van leer kunt trekken.

Helaas ben ik vaak bang iemand tekort te doen, teveel te zeggen, het bij het verkeerde eind te hebben……etcetera.

Een angsthaas dus.

Ook heb ik meegekregen, dat je als blogger zwaar in de problemen kunt komen door gebruik te maken van 'afbeeldingen via Google' bijvoorbeeld. Je loopt kans zwaar te moeten dokken als gebruiker, want de betreffende fotograaf weet je te vinden, omdat er dan copyright op blijkt te bestaan. Overleg schijnt niet mogelijk te zijn, want ja laten wij elkaar vooral het leven toch zo zuur mogelijk proberen te maken, niettan?

't IS MIJ EEN RAADSEL!

Vrijdag jongstleden heb ik een dag doorgebracht op mijn oude stek in de Betuwe en zag onder anderen mijn tuin van toen terug.

Het huis liet mij tamelijk onverschillig, met veel plezier heb ik er gewoond, maar die tijd is voorbij. Dit gevoel is te vergelijken met de ontmoeting van een minnaar van vroeger. Ook die hoef je niet meer terug, want het gevoel van toen is er niet meer, c'est fini! Mijn vroegere buren mis ik zeker, want zij maakten dat ik me thuisvoelde in de Betuwe.

Ook een mooie roos

Mijn prachtige roos nu, die overigens altijd vreemd ging, is met wortel en tak uitgeroeid. Alles bloeide weelderig, maar de tuin op zich treurde.

Nou kun je je afvragen of dit niet een geval van projectie is. Vast wel, maar toch en dat houd ik staande, hangt er treurnis over de tuin. De verzorging ontbreekt.

Kortom een liefdevolle hand, die sturing geeft aan het geheel, is niet daar. De takken van de rozen, die overigens prachtig bloeien, steken boven de dakgoot uit bijvoorbeeld.

De klimop, de klimhortensia, de vijver, ja het is allemaal overdreven uit de kluiten gewassen.

En dat alles raakte mij zo, dat ik er niet van kon slapen. Misschien overdreven, maar als je weet met hoeveel liefde ik de planten, bloemen, bomen en de vijver verzorgde, ook het gras, de paden en wat dies meer zij, moet dit toch begrijpelijk overkomen.

Eenentwintig jaar lang namelijk heb ik mijn ziel en zaligheid daar ingelegd, want eerlijk gezegd begrijp ik niet, waarom mensen iets wat leeft, groeit en vreugde verschaft, niet goed verzorgen. Hetzelfde kan ik doortrekken naar de verzorging van dieren, de natuur en last but not least van mensen.

Ook een prachtige tuin

Maak je het jezelf aangenaam als jij je zo weinig om je levensomstandigheden bekommert? Ik kan het me niet voorstellen. Iedereen om me heen schermt met: druk, druk, druk……

Het is maar net waar je de prioriteiten legt en laten wij voor de verandering eens eerlijk zijn en niet meteen wegrennen, maar even pas op de plaats maken.

Op straat, terrasjes, winkels en noem maar op, zit de goegemeente gekleefd aan zijn mobieltje(s) of heeft muziekdopjes in. Ik kan mij voorstellen, dat jij je wel eens terug wilt trekken in jezelf, maar ik begin zo langzamerhand de (te) vele aso’s goed zat te worden.

Ik loop in de stad en ineens vlak voor mij stopt iemand zo plotseling, dat ik er bijna bovenop vlieg. Met het mobieltje al in de hand kijkt de betreffende persoon mij zo vuil en smerig aan, alsof ik degene ben, die fout zit. De omgekeerde wereld toch?

Zij was het niet hoor!

Ineens willen er drie mensen – twee vrouwen en waarschijnlijk een dochter van één van de twee – door mij heen lopen en omdat dit niet gaat, lopen ze over mijn tenen, want ze willen een winkel binnen en kunnen zelfs niet één seconde wachten om mij mijn weg te laten vervolgen. Nee, zonder blikken of blozen, laat staan dat er excuses worden aangeboden, besta ik gewoon niet voor ze. Wat is dit (een understatement!) voor narcistisch gedrag?

Met vrienden ga ik een middag stappen en tot mijn grote verbazing kleven ook aan hun oren de smartphones. En ik word zo nijdig, dat ik ze de keuze laat met:

'Ga lekker zo door, maar dan haak ik nu af.'

Wat is dit voor behoefte om constant met anderen in de weer te willen zijn? Zijn de meeste mensen bezig om van zichzelf en anderen een ding te maken? Geprogrammeerd door het geluid van de smartphone? Robotisering!

Nee, het is niet mijn wereld, helaas is het een deel van mijn wereld, want ik word, of ik wil of niet, deelgenoot daarvan gemaakt door de mij omringende mensen.

Alle mogelijke communicatiesystemen hebben we, maar is het werkelijke contact er op vooruitgegaan? Ik dacht het niet. Het lijkt mij angst, zichtbaar gemaakt door asociaal gedrag, maar waarvoor? 't Is mij een raadsel.

EEN GEWONE DAG UIT MIJN LEVEN

Vandaag heb ik mijn huis schoongemaakt. Sinds ik in deze stad woon heb ik geen hulp meer, dat leek mij ietwat overdreven.

Bijna mijn hele leven heb ik een hulp voor het werk in huis gehad, vroeger noemden wij het een werkster, daarna werd het een interieurverzorgster, maar bij mij was het een hulp voor het sop- en boenwerk.

En dat was geen overdreven luxe, maar nu steek ik dus zelf de handen uit de mouwen. Als ik één keer bezig ben krijg ik er steeds meer plezier in, maar om te beginnen? En als ik moe word, gebeuren er de raarste dingen. Er valt altijd wel iets uit mijn handen, of ik stoot me hard en gemeen en wel zo, dat ik geneigd ben mijn huis te verbouwen.

Voordat het hardhout van mijn terras kon worden verwijderd door de hovenier, moest ik vanzelf de boel, die daar stond binnenhalen, nou dat heb ik geweten.

Ik bezit onder anderen een tafel, die je in kunt klappen, nou weet ik uit ervaring, dat hij een krengerig karakter heeft, dus had ik om mezelf bij voorbaat te beschermen dichte schoenen aangetrokken, droeg tuinhandschoenen en een spijkerbroek en dacht dus op alles voorbereid te zijn.

Wel zo’n tafel, die al een tijdje meegaat, laat zich niet zomaar inklappen, dus ik gaf een rukje (!) om hem los te krijgen en toen schoot die tafel toch uit zijn slof, ongehoord.

Voordat ik erop verdacht was sloegen de poten met een klap tegen mijn scheenbeen. Bloeden, blauwe plekken, meteen een dikke bult en…. de rest zal ik jullie besparen.

Gelukkig heb ik altijd Betadinezalf in huis – ervaringen hebben mij geleerd op dit soort zaken voorbereid te zijn – dus de zalf er meteen op en een aantal grote pleisters, nou de volgende dag bloedde het nog, dus het heeft wel wat aan verband gekost.

Maar die zalf haalde meteen de pijn weg, ideaal en ja het been zit er nog aan, alleen heb ik nu een gemerkt been. Zal ook wel weer overgaan, toch?

Dus alles is weer, voor zover ik het kan bekijken, spic en span in huis, want ik heb de planten en de stoelen weer naar buiten gebracht in afwachting van de dakdekkers, die de boel gaan renoveren.

Enfin, bloemen op tafel en toen boodschappen gehaald, want ik krijg bezoek.

Het is een werkbezoek, wij gaan brainstormen, dus ik wilde iets lekkers bij de koffie vanavond, maar natuurlijk geen taart, dat is weer zo overdreven.

Maar de lekkere banketbakker had geen notentaart of zoiets, in ieder geval heb ik petit fours meegenomen, maar daar was ik toch niet zo tevreden over. Ja, ze zijn heel erg lekker, want ik heb voorgeproefd.

Wij hebben hier nog een banketbakker en die had wel een kokostaartje, nee, die heb ik niet voorgeproefd, ik moet wel op de lijn letten.

De mijne is een eenvoudiger exemplaar

Daarna heb ik mijn vroegere buurvrouwen geprobeerd te bellen in de Betuwe, ze geven echter niet thuis op dit moment. Ik wil namelijk graag de volgende week met ze koffiedrinken en daarna ga ik naar Doetinchem waar vrienden van mij wonen.

Hoop dat wat ik in mijn hoofd heb allemaal lukt en anders is er nog geen man overboord. Wat in het vat zit verzuurd niet!

Zulke buren als ik toen had, heb ik nog niet ontdekt, daarvoor woon ik hier nog tekort, zoiets moet groeien en wat niet is, kan komen.

IK ZOU WEL EENS WILLEN WETEN WAAROM

Ik zou het kunnen hebben over complementair en holistisch denken of over het Bardo het voorgeborchte van wat nog komt, als je tenminste in reïncarnatie gelooft, of over mijn ontwikkeling in het rouwproces ten aanzien van David, want daar is wel iets over te melden.

De rode en groene bakens

Ook kan ik iets schrijven over mijn verwondingen door mezelf toegebracht. Nee, niet willens en wetens, maar per ongeluk.



Dat gebeurde tijdens het leegruimen van het terras, daar staan van die onhandige dingen op – tafels bijvoorbeeld - of de dingen, die niet te hanteren zijn – zware potten vol aarde en planten bijvoorbeeld -. De opklaptafel glipte uit mijn handen.

Tja kan gebeuren.

Ook zit ik steeds te rekenen, steeds opnieuw reken ik inkomsten en uitgaven uit. Niet dat er ook maar iets verandert, maar hier zie je mijn optimisme nu eens in optima forma, want je weet het immers maar nooit.

Naïef? Beslist!

Rome

Over Rome zou ik ook iets kunnen schrijven, maar dat doe ik misschien wel na mijn vakantie, want dan ben ik er geweest. Heb de lucht opgesnoven, de sfeer van de stad gevoelt, veel te veel gezien en indrukken opgedaan natuurlijk.

Maar nu dus nog even niet.

Twee zwanen zijn teruggekomen met hun jonge kuikens. Ze waren verjaagd door de zonaanbidders op het strand. Er worden ’s zomers namelijk ballen in het water gelegd om de kleine kindertjes, die dolgraag in het water kliederen niet in gevaar te brengen.

Die ballen zitten met draden aan elkaar vast en daar raken de beesten van in de war.

Ze zijn allemaal verhuisd naar elders.

Een paar zwanen zijn nu dus terug. Ook hebben watermannen groene en rode bakens in het meer aangebracht, opdat de boten niet in de onderwater plantenwereld vast komen te zitten. Van mij hoeft het allemaal niet en ja waarom ze mij niet om advies hebben gevraagd? Vooropgezet doel misschien?

Ik kan over mijn buurman gaan schrijven, die iedere vrijdagavond naar de disco gaat en hij is al heel oud. Wat een moed nietwaar?

Mijn buurvrouw is een vrouw met een verleden, maar ja om dat nu uit de doeken te gaan doen? Nee geen sprake van!

Nichtje B kan wel voor zichzelf zorgen. Ze heeft een heleboel blogs waarin zij over van alles en nog wat schrijft, heeft ze mij niet voor nodig.

Mijn lichamelijke aftakeling is de moeite van het melden niet waard. Basta.

Een lekker recept dan, is dat niet iets om te delen? Vandaag niet.

Weet je wat ik ga doen? Ik ga lekker slapen en dan sta ik morgen gezond weer op.

Zie ik je dan misschien weer!

ALLEMAAL LUXE PROBLEMEN?

Soms heb ik tijden, dat er allerlei dingen tegelijk op me afkomen.

Bijvoorbeeld deze maand, waarin er allerlei leuke dingen gebeurden, maar ook onverwachte zaken waar ik niet op zat te wachten. Enfin om kort te gaan, ik ben aan het potverteren.

Over een aantal weken ga ik naar Rome en dat vraagt om enige voorbereiding. Mijn paspoort moet onder anderen vernieuwd worden. Om te beginnen heb ik

foto’s laten maken en echt waar, ik heb van zijn levensdagen nog nooit zo’n lelijk mens op een foto gezien. Alsof ik de weg kwijt was en daar moest ik mee naar Rome? Ik dacht het niet!

Ineens kwam ik op het lumineuze idee om nog een keer pasfoto’s te laten maken – ja het duurde even voordat mij deze nieuwe mogelijkheid te binnen schoot – dus toen ik van de kapper kwam en toch langs de fotograaf wandelde op weg naar huis, schoot ik nog maar eens de zaak binnen en warempel ik kreeg foto’s aangereikt waarop ik mezelf weer herkende. Wat een opluchting!

Vervolgens naar het stadskantoor voor het aanvragen van een nieuw persoonsbewijs ter vervanging van het oude exemplaar. Een afspraak was zo gemaakt, want via internet is dit te regelen. Op de plaats van bestemming mocht ik mij via een apparaat aanmelden, waarbij ik blijkbaar zo klungelde, dat het apparaat aangaf, dat ik me bij de balie moest melden.

Gelukkig zat daar een mens, die mij begreep en zo belandde ik toch nog op tijd bij de afdeling burgerzaken.

Een paar weken geleden, kreeg ik tot mijn verrassing van de VVE (vereniging van eigenaren) bericht, dat het terras leeg moet, want de oude dakbedekking moet vervangen worden door een nieuw (het terras bevindt zich op het dak van de garage) maar en dat heb ik dan weer, er ligt hardhout op, door de vorige eigenaar neergelegd en dat moet eraf. Loodzware potten staan er op en een grote houten tafel, niet te hanteren vanzelf en aangeschaft toen ik nog in de Betuwe woonde en een tuin had.

Ik in de pen geklommen, met de vraag, of ze mij niet over kunnen springen, het was immers te proberen. Nee dus. Hovenier ingeschakeld, die kwam gelukkig snel voor een intake, alhoewel ik in eerste instantie schrok van de offerte.

Het volgende probleem: waar moet het hout opgeslagen worden? En die zware potten en de tafel en…. Door middel van een onderonsje met de dakdekkers en in  overleg met de huismeester is ook dat geregeld. Daarna de offerte van de hovenier geaccepteerd en nu laat ik ook meteen een afdak plaatsen voor mijn slaapkamerraam, want dan heb ik een plek met privacy gecreëerd, een soort geheime stek dus, want daar houd ik van. Kijk als het dan toch allemaal moet, dan ook maar meteen goed.

Het behoeft, als ik het allemaal achter de rug heb, alleen nog maar zomer te worden.

Ook zag ik, als ik las, de letters maar half, nou was dat wel komisch want ik las de wonderlijkste dingen, zo wonderlijk, dat ik geregeld dacht, dat bestaat niet of ben ik nou gek.

’t Was ook nogal vermoeiend, dus besloot ik om voor een aantal nieuwe brillen te gaan, een zonnebril, een aparte leesbril en een bril met glazen voor veraf en dichtbij. Nou, hoop ik voor jaren klaar te zijn.

Moeten mijn ogen wel een beetje mee werken.

INZICHT, DAT RUIMTE GEEFT EN RUST

Vanavond hoorde ik de schrijver A.F.Th. van der Heijden, die in 2010 zijn zoon heeft verloren, in het t.v. programma 'College tour' zeggen dat hij het verdriet over zijn zoon koestert, omdat Tonio er dan nog is.

Hij koestert zijn obsessie in deze. Dat ontroerde mij.

Het getuigt van kracht, als je kunt leven met zo’n groot verdriet, sterker nog hij wil alleen nog maar leven met dit verdriet. Maar dat is nog niet alles, want de heer van der Heijden voelt zich schuldig aan Tonio zijn dood, omdat hij hem niet heeft kunnen beschermen. Niet, dat hij direct schuldig is geweest aan zijn dood, want dat is hij niet.

Hij rationaliseert zijn gevoel niet weg, dus ook dat koestert hij.

Van mezelf weet ik, dat ik in eerste instantie alle gevoelens weg wil vegen. Zó, alsof ze geen bestaansrecht hebben, omdat ik het verdriet dan nog niet kan hanteren.

Later, als de hele wirwar aan gevoelens - het is als het ware een onontwarbare kluwen - zich langzaam aan ontwart kan ik het aan om alle facetten te doorlopen en door te spitten.

Ook kan ik moeilijk accepteren om veel tijd te steken in de verwerking. Het moet zo snel mogelijk opgelost worden. Ik mag niet blijven steken in het rouwproces. Geconditioneerd als ik ben.

Het inzicht, dat de heer van der Heijden mij heeft gegeven, geeft me ruimte en rust. Laat alles komen en zijn, zoals het zich voordoet, dan hoef ik ook niet mijn best te doen om aan niemand te laten merken, dat ik gevoelens heb.

De heer A.F.Th. van der Heijden 

Het is zoals het is, niks meer en niks minder.

Ik was er aan toe om mezelf die ruimte te gunnen, want mijn rouwproces verloopt natuurlijk toch zo, zoals dit altijd verloopt.

Niks laten merken aan anderen en alles, hetgeen me herinnert aan degene, die ik verloren heb, moet weg. Maar nu op dit moment mag het er zijn, precies zoals het zich voordoet.

Het rouwproces is persoonlijk, een ieder geeft daar zijn eigen vorm aan, zo ook ik.

Alleen heb ik er nu iets aan toe kunnen voegen, namelijk mezelf loslaten.

HET IS NIET ALTIJD DAT, WAT HET LIJKT TE ZIJN

In de Volkskrant van 11 mei j.l. schrijft Haro Kraak over het boek ‘Stoner’ en waarom dit nou juist in Nederland zo’n enorme klapper werd.

Titelheld?

Eén van de citaten is: de lethargische goedzak Stoner blijkt bij uitstek de titelheld waarmee Nederland zich wil identificeren.

En een andere is: veel mensen in Nederland hebben de afgelopen halve eeuw flinke stappen op de sociale ladder gemaakt en ze voelen zich net als Stoner: een buitenstaander.

De buitenstaander?



In ieder geval identificeer ik mezelf niet direct met ‘Stoner’, want ik zou nooit van zijn levensdagen passief zijn gebleven in dat huwelijk en geaccepteerd hebben, dat mijn dochter van mij vervreemdde et cetera.

Stoner doet mij denken aan mijn grootvader en David.

Mijn grootvader had vertrouwen, gevoel van eigenwaarde, was integer en een wijs mens, dit zijn allemaal eigenschappen, die ik in ‘Stoner’ meen te herkennen. Maar een lethargische goedzak was mijn grootvader zeker niet.

David is in staat het leven te nemen, zoals het komt.

Hij heeft niet het actieve, dat mijn grootvader en mij kenmerkt. Wij ondernemen actie, zo niet David en Stoner.

Zij zijn in staat de dingen, die hen overkomen te ondergaan en dat bewonder ik.

Oppervlakkig gezien lijkt het misschien lethargie, maar ik vind het van moed getuigen om negatieve gevoelens en emoties te durven voelen, dat is pas actief leven.

En een goedzak? Ik vind Stoner - ook al was dit niet zijn intentie - om de drommel geen goedzak.

Nogal wreed lijkt het mij, als jij je dochter en vrouw buitensluit.

Uiteindelijk sluit hij ook zijn geliefde Katherine buiten zijn leven, door niet met haar mee te gaan, als zij vertrekt.

Stoner geeft zich rekenschap van het feit, als hij op sterven ligt, dat hij niet genoeg heeft gehouden van Edith.

Waarschijnlijk hield Stoner niet voldoende van zichzelf om zich ten volle te kunnen geven aan Edith, zijn dochter Grace en Katherine.

Hij geeft zich wel volledig aan zijn werk en studie, daarmee identificeerde hij zich, dat is zijn identiteit.

Hij voelde, dat hij zichzelf kwijt zou raken als hij met Katherine mee zou gaan en hij wist ook, dat Katherine dit niet zou kunnen verdragen.

In David herken ik de angst voor vernietiging; in mijn opa niet.

Zoals ik al eerder schreef, houd ik van de figuur Stoner, omdat hij mij doet denken aan mijn grootvader en David, die ten opzichte van elkaar zeer verschillend van aard zijn. Ze zijn beiden van grote invloed geweest op mijn leven, omdat ik veel van ze heb gehouden.

Het enige waarmee ik me enigszins kan identificeren zijn de stappen op de sociale ladder, maar voel ik me daardoor een buitenstaander? En als ik was blijven wonen en werken in Groningen? Ja, dan misschien wel, ik ben niet voor niets vertrokken.

DE HERMITAGE IN AMSTERDAM (Tsaar Peter de Grote)

Vrijdag, j.l. ben ik met nichtje B. naar de Hermitage in Amsterdam geweest om de tentoonstelling over Peter de Grote te bekijken en te ondergaan.

De Hermitage, Amsterdam

Om te beginnen was tsaar Peter een lange man (2.04 m lang en met schoenmaat 40-41 hij leefde dus niet op grote voet) en omdat hij zo lang was noemden ze hem: Peter de Grote. Hij leefde van 1672-1725. Hij is niet zo oud geworden, maar hij heeft daarentegen wel zeer intensief geleefd.

Het zal niemand ontgaan zijn, dat het jaar 2013 in het teken staat van het Rusland-jaar, alleen al het bezoek van Poetin deed veel stof opwaaien naar aanleiding van de mensenrechten in Rusland, die soms met de voeten worden getreden.

Op de handelsbetrekkingen

Poetin duldt geen tegenspraak en nou heeft hij dat van geen vreemde (zie voor toelichting hieronder). Je kunt het wel niet bewijzen, maar de mensen, die hem tegenwerken worden op de één of andere manier toch om zeep geholpen.

Peter de Grote nu was een bevlogen tsaar, alleen hij duldde net als Poetin, geen tegenspraak want de consequentie daarvan was als je het dus toch deed, dat je gewoon werd onthoofd en hij deinsde er ook niet voor terug om het zwaard zelf ter hand te nemen.

Nichtje B. heeft daar bewondering voor en je moet het ook in de tijd van toen zien, voegde ze eraan toe, maar ik plaats hierbij grote vraagtekens - ik kom nog op onze motivaties terug.

Peter de Grote had bewonderenswaardige eigenschappen, hij was voor een tsaar ook heel apart, want hij hield van gewone mensen en hij werkte graag met zijn handen. Zijn tweede vrouw Catharina (het huwelijk werd in het geheim gesloten) was van eenvoudige, boerenafkomst. Na zijn dood werd zij de tsarina.

Peter de Grote reisde heel wat af om overal ervaring op te doen en stages te lopen. In de scheepsbouw bijvoorbeeld en als timmerman. Hij maakte ook zelf allerlei werktuigen, iedere ochtend van 3.00 - 4.00 uur werkte hij daaraan, bovendien was hij een groot geleerde. Ik krijg door deze info de indruk, dat hij weinig slaap nodig had.

Hij had onder anderen een hersenboor, ook een tandartsentang, waarmee hij graag de kiezen en tanden verwijderde van de mensen om hem heen.

Klaagde iemand over kiespijn? Geen nood, tsaar Peter bood redding. Dat had tot gevolg dat niemand in zijn bijzijn ooit nog durfde te klagen over kiespijn.



Tsaar Peter de Grote



Hij had zeer veel interesses, kocht zelf kunst (o.a. een Rembrandt), of stuurde zijn gezanten er op uit om kunst op te kopen in allerlei landen;

St Petersburg werd de nieuwe hoofdstad; de stad, het paleis en de tuinen werden door gerenommeerde architecten ontworpen, die overal vandaan werden gehaald. De ontwerpen zijn te zien op de tentoonstelling in de Hermitage. Ook de archeologische geschiedenis van Rusland is begonnen bij Tsaar Peter op advies van een Nederlander – dat weer wel.

Er is nog veel meer over hem te vertellen, ik zou zeggen: ‘Ga de tentoonstelling zien, of zoek naar info op internet via Google, want daar is veel interessants te vinden.’

Over de persoonlijkheid van Tsaar Peter ben ik niet zo veel aan de weet gekomen en dat is jammer, want deze intrigeert mij buitengewoon. Ik kreeg namelijk de indruk, dat het een man was vol tegenstrijdigheden.

Hendrik VIII

Hendrik VIII van Engeland liet ook mensen (onze Anna Boleyn bijvoorbeeld) onthoofden, alleen hij gaf de opdracht daartoe en dat is volgens nichtje B. laf en daarom bewondert zij dus Peter, omdat hij volgens haar uiterst consequent is en ook hiervoor de volledige verantwoordelijkheid op zich nam.

Anna Boleyn

En ik heb hierbij nou weer mijn vraagtekens, want ik vraag mij af, of Peter niet teveel plezier beleefde aan het eigenhandig hanteren van het zwaard, waarmee hij zelf mensen onthoofdde, want dat zou ik verwerpelijk vinden, maar dat relativeerde nichtje B. door te opperen: 'waarom zou hij dat niet mogen?'

Tja…nou jij weer.

HIJ WAS ER TOEN IK HEM HET MEEST NODIG HAD

Op dit moment heb ik liefdesverdriet

Dat kan een hel zijn

Maar ook kan alles ontsluierd worden,

Helder worden.

(Paulo Coelho)

En daar wil ik het vandaag over hebben, niet over het liefdesverdriet, daar heb ik al het een en ander over geschreven, maar over wat er nadien ontmaskerd is, helder is geworden.

Het kan heel beangstigend zijn om je gevoelens te volgen, of misschien moet ik het intuïtie noemen. 

Intuïtie is een soort drang, een drang om iets te doen of te laten, terwijl je het vaak nog niet goed kunt verwoorden.

En het was die drang waaraan ik een aantal jaren geleden gehoor heb gegeven. Ik voelde, dat ik David moest zoeken.

Lang geleden was hij korte tijd mijn supervisor en ik werd toen verliefd op hem.

Dat is niet professioneel, dus heb ik het met hem besproken.

Eerst zei hij tegen mij, dat hij niet verliefd op mij was en dat hij het eigenlijk heel vervelend vond. Een week later vertelde hij, dat hij wel verliefd was, maar het niet heeft durven zeggen, omdat hij bang was. Bovendien was hij getrouwd.

Ik accepteerde dit gegeven, ook al omdat ik merkte, dat een relatie met hem niet mijn prioriteit had; ik wilde in die tijd een andere weg volgen. En zo scheidden onze wegen zich.

De wegen scheiden zich

Maar na vijfentwintig jaar ben ik hem dus toch gaan zoeken. Ik vond hem ook. In eerste instantie wilde hij niks van mij weten want

‘je komt te dichtbij’, schreef hij. Later ging hij toch overstag, want ik bleef hem schrijven. Allemaal vragen had ik, die bijna onmogelijk te verwoorden waren. Wel wist ik, dat de enige, die mij zou kunnen helpen David was, omdat ik hem vertrouwde. Mijn intuïtie zei me, dat hij mijn bron was.

Wij kozen uiteindelijk voor een vertrouwelijk contact, dus niet voor een professionele therapeutische benadering. David had zijn therapeut en ik zocht de mijne.

Enfin om kort te gaan – ik heb dit al eerder beschreven op dit blog – werd het een liefdesrelatie tussen David en mij, waardoor wij zo naar elkaar toegroeiden, dat wij elkaar alles schreven, ook geheimen, die wij nog nooit met iemand anders hadden gedeeld.

Gesteund door zijn liefde durfde ik uit mijn comfortzone te stappen. Drie jaar lang heb ik in het ongewisse geleefd. Niet wetend waar ik naar toe zou gaan, alleen maar voelend, dat ik dit moest  doen, alsof ik geen andere keuze had.

David is drie jaar lang mijn steun en toeverlaat geweest en ik heb heel veel van hem gehouden.

In die drie jaar ontwikkelde ik mij dusdanig, dat ik het vorig jaar naar een andere golflengte verhuisde, maar David groeide niet met me mee.

Niet omdat hij dat niet wilde, maar omdat hij niet in de positie verkeerde – zijn angsten waren te groot. De twee verschillende golflengtes wezen een ieder van ons een andere weg aan.

Er bleef ons niets anders over, dan afscheid te nemen.

Heel pijnlijk, spijt zal ik echter nooit hebben, want ik voel nu na het rouwproces, alleen maar dankbaarheid en warmte.

Hij was er, toen ik hem het meest nodig had.

EEN RECEPT VOOR EMANCIPATIE

Mannen en vrouwen hebben een gelijke verantwoordelijkheid in de samenleving.
Dat houdt in, dat zowel mannen als vrouwen economisch onafhankelijk van elkaar behoren te zijn, dan krijgt een ieder de kans om zich te ontwikkelen naar eigen vermogen.
Afrekenen met slachtofferrollen, geroddel, de ander de schuld geven, zielig zijn, de broek aan hebben thuis, gooi dit op de mesthoop en ga aan de slag zonder te zeuren.


Zal ik het doen, of zal ik het niet doen....


En waarom zou een ieder een topfunctie moeten begeren? Flauwekul.
De vrouwen, die werkelijk de top willen bereiken, bereiken die toch wel met of zonder glazen plafond.
Werk aan jezelf, niet alleen door middel van studie, maar werk net zo hard aan (zelf)reflectie met behoud van je humor. Kijk wat je sterke kanten zijn en maak die punten tot je basis, weet je zwakke punten en maak een plan om jezelf daarin te leren kennen, accepteer ze en werk eraan, punt voor punt. Geef jezelf ook daarvoor de tijd en de ruimte, want alles hoeft niet meteen opgelost te worden.

Wat je beloning is?
Zelfontwikkeling, zelfvertrouwen, let wel arrogantie past niet in dit plaatje, maar wel mildheid en consequent zijn. Zeker je doet er je hele leven over, misschien wel veertig jaar. Maar so what, dan heb je ook wat en heb je je leven niet verklungeld. Integendeel, je hebt er uitgehaald wat er in zat.

En weet je wat? Dan is de emancipatie zowel van mannen als van vrouwen voltooid.
Mooi, toch?

VOOR IK GA SLAPEN (SJ Watson)

Deze psychologische thriller heb ik in één ruk uitgelezen.

Of ik onderwijl nog gegeten en gedronken heb? Vast wel, alleen ik weet het niet meer, omdat ik zo in het verhaal verweven zat, dat er verder niets meer tot mij doordrong. Ik ben ook pas opgehouden met lezen, toen er niets meer te lezen viel.

Kortom, ik heb mij volkomen laten absorberen.

En het duurde wel even tot ik me weer in het gewone leven kon en wilde begeven.

Christine, de hoofdpersoon wordt wakker en ze weet zich niets te herinneren, alles om haar heen  is vreemd en ook de man, die naast haar in bed ligt kent ze niet.

De eerste bladzijden riepen meteen een gevoel van vervreemding bij mij op, dat onplezierig aandeed en ineens herinnerde ik mij een voorval uit mijn eigen leven, toen ik eens wakker werd en niet meer wist hoe ik heette en alles om me heen was me dan wel niet volkomen vreemd, maar ik kon me niet herinneren, dat ik in dit huis woonde en wat ik daar deed.

Christine schrikt als ze in de spiegel kijkt, want ze is veel ouder, dan zij zich voelt en herinnert. Waar zijn de jaren gebleven?

En dan de man, die naast haar ligt. Wie is hij?

Niet alleen de slaapkamer  is haar onbekend, maar ook het huis en wat er in staat is niet haar smaak. 

Ze herinnert zich niets van wat er die nacht gebeurd is. Een one-night-stand?

Ze wil naar huis! 

Maar dan wordt de man naast haar wakker en hij vertelt, dat hij Ben heet en al 22 jaar haar man is. Haar geheugen is jaren geleden aangetast door een ernstig ongeluk.

Elke nacht worden haar herinneringen gewist, waardoor iemand haar iedere ochtend  opnieuw moet vertellen wie ze is.

Maar dan begint ze een dagboek bij te houden en ontdekt, dat Ben haar dingen verzwijgt en dat is niet het enige wat niet strookt met haar gevoel voor de werkelijkheid.

De romanfiguren zijn zo geschreven, dat ik als lezer voel, dat er meer speelt en krijg ik net als Christine niet meteen grip op de situatie, waardoor ik me heel goed kan identificeren met haar. En dan de twijfel….

De heer SJ Watson

De heer Watson heeft de gave om een situatie zo te kunnen beschrijven, dat de onderlaag voelbaar is, maar net niet pakbaar en tegelijkertijd ook weer wel, maar ja, je weet het niet zeker, want je hebt geen feiten, alleen gevoelens. Tja…. maar is dat voldoende?

DE MYTHE VAN HET LIEFDESGELUK

Het is een groot misverstand, dat het liefdesgeluk leidt naar een gelukkiger leven, want volgens het artikel van Lisa Bontenbal (De (on)gelukkige vrijgezel, d.d. 9-2-2013 Volkskrant) geven de mensen met een partner (7,5) zichzelf dan wel een iets hogere cijfer dan de mensen zonder partner (7),

De mythe van het liefdesgeluk

uit de statistieken blijkt  echter, dat alleen mensen,

die trouwen op latere leeftijd (circa veertig jaar) een blijvende stijging laten zien voor wat betreft het geluksniveau. Wat dit zegt?

Het is opvallend, dat bij langlopende liefdesstudies blijkt, dat relatief gelukkige mensen eerder een relatie aangaan en ook langer bij elkaar blijven.

Degenen met een partner, die zichzelf 0,5 gelukspunt meer geven dan vrijgezellen en dit komt niet zozeer door hun fantastische relatie; nee, ze waren namelijk al gelukkiger voordat ze hun prins op het witte paard of prinses verlosten uit een toren waarin ze gevangen zat, in de armen vielen.

En met dit gegeven plaatst de wetenschap het liefdesgeluk in een volledig ander daglicht.

Natuurlijk, als je elkaar tegenkomt en je wordt verliefd denk je dat je de goudpot aan het einde van de regenboog hebt gevonden, maar dat hysterische gevoel blijft meestal niet langer dan een half jaar fris leert de ervaring.

Nee, je leert elkaar immers beter kennen en dan komen al die eigenaardigheden tevoorschijn waarmee een ieder van ons behept is. En zie daar nu maar eens een harmonische twee-eenheid van te maken. Bijna iedereen probeert het, maar ik geef het je te doen.



Vaak heb ik om me heen kijkend gezien, dat respect en vertrouwen onderhevig zijn geweest aan de onderlinge strijd, die is gestreden, waarna het liefdespaar weliswaar een echtpaar werd, maar niet meer vanuit de droom, dat je een twee-éénheid bent.

Soms zijn ze zelfs afhankelijk van elkaar geworden of blijven samen uit gemakzucht, of omdat het huwelijk hen een duidelijke structuur biedt, waarbij een heldere taakverdeling voordelen geeft, of er zijn kinderen waarvoor men verantwoordelijk is, of men is bang om alleen te zijn en op eigen benen te moeten staan, et cetera.

In de eerste plaats vind ik het moedig, dat mensen om wat voor reden dan ook ervoor kiezen om toch maar samen te blijven; laat daar geen misverstand over bestaan.

Ik heb dat nooit gekund namelijk. Als de liefde over was, of min of meer weggeëbd kon ik de ander niet meer in mijn nabijheid verdragen.

Zeker, ik ben tot liefde in staat en ook in het opbouwen van een relatie, maar zonder vertrouwen en respect? Nee, dat trek ik niet.

Waarmee ik zeggen wil, dat ik uit eigen ervaring kan schrijven, dat geluk niet zonder meer zit in het hebben van een relatie, maar in het hebben van een leven, dat je zelf vorm hebt kunnen geven en waar je tevreden en gelukkig mee bent, met of zonder partner.



Geluk zit soms in een klein hoekje .....



SOMS IS HET VERRUKKELIJK IN AL ZIJN EENVOUD

Eergisteren ging het leven nog van een leien dakje en zonder enige waarschuwing veranderde dat.
Niet dat er van die schokkende dingen gebeuren, maar wel zo, dat ik denk: 'moet dat nu zo?'

Toen ik merkte, dat mijn haar steeds fijner werd, schudde de wereld toch wel op zijn grondvesten. Van verdriet kan men kaal worden, iedereen is nu dus bij deze gewaarschuwd! Ik hoop wel, dat dit van voorbijgaande aard is, enfin ik neem aan, dat de dermatoloog binnenkort uitsluitsel kan geven. In mijn fantasie zit ik al kleurige mutsjes te breien of een pruik te punniken. Ja kijk, als ik mijn humor (ook al is die zwart) nu ook nog moet verliezen, dan heb ik daadwerkelijk een groot probleem.

En.... bedenk ik ineens, wat is nu de essentie van het leven? Gezond zijn? Maar stel, dat je gezond bent zonder humor? Dat is toch geen leven?
Zit ik ineens midden in een levensvraag. Heb ik liever humor, dan gezond zijn?
Ik weet daar werkelijk geen antwoord op.
Het liefst ben ik gezond, maar stel, dat ik dan een zuurpruim wordt? Maar misschien heb ik wel helemaal geen keuze in deze, want je kunt ook zo ziek worden, dat zelfs je humor op de vlucht slaat. Dat lijkt mij de hel op aarde.

Zijn er meer dingen, die een hel kunnen veroorzaken?
Ik heb eens lang geleden een aantal verliezen achter elkaar geleden en dat voelde, alsof ikzelf de veroorzaker van dit kwaad was. Dat was ook een hel op aarde. Tijdelijk dan, want ik kwam er wel door heen. Hoe?
Kop in de wind en stug doorgaan. Jawel, dat lukte, alhoewel ik jaren later de rekening kreeg gepresenteerd.

Maar altijd op de meest onverwachte momenten ontmoette ik mensen, waarmee het klikte, die mij steeds weer op het andere been wisten te zetten, waardoor ik de zin van het leven opnieuw en in een ander perspectief zag.
Daarom lijkt de hel in de hemel mij zo gezellig. Lekker warm bij het vuur en volgens mij zijn daar alleen maar vrolijke en humoristische mensen (want ze zijn immers stout) nou daar wil ik wel bij horen. Kunnen wij 's avonds bij het hellevuur elkaar onze levensverhalen vertellen en die raken natuurlijk nooit uitverteld, want volgens mij is het daar een drukte van belang.

Ik heb eens een boek gelezen - weet niet meer de titel of de schrijver - waarin alle mensen op aarde door een kernramp omkomen, behalve één man (als ik het wel heb) en hij reisde van Australië naar allerlei andere continenten en zag geen mens. Desolaat!

En wat is nou het leukste in het leven? Ik heb zo een vermoeden: je ontmoet een mens of mensen, waarmee je een band hebt of ontwikkeld. Saamhorigheid dus, maar er moet ook humor en stoutigheid zijn en zo nu en dan om de lucht te klaren, verschil van mening. En je wilt ook wel eens alleen zijn of andere mensen ontmoeten, waarmee je niet noodzakelijkerwijs een band hebt, terwijl je wel leuke activiteiten met ze onderneemt. Dus uiteindelijk kies ik toch weer voor het gewone leven.

Maar eigenlijk was het allerfijnste wat ik ooit heb meegemaakt, het eten van een stuk gekoelde watermeloen in Venetië. Het was heet die dag en in de auto zat geen airconditioning, dus het was afzien tijdens de reis. Met de boot naar de binnenstad moet heel leuk en interessant geweest zijn, maar wij hadden meer aandacht voor onze droge kelen en toen wij uit de boot stapten.... ontdekten wij tot onze pure verrukking een gekoeld karretje waaruit watermeloen verkocht werd. Ach, het was de hemel op aarde, pure nectar. Zo zie je maar weer hoe laag bij de grond, als puntje bij paaltje komt, het leven uiteindelijk is!
Soms is dat het verrukkelijkst in al zijn eenvoud.

Nieuw blog

Via http://meteenknipoog.blogspot.com
 is mijn nieuwe blog te bereiken en wel in de vorm van een column. Je kunt ook inloggen via 'Interessante links', die je links op deze bladzijde kunt vinden.

Zo ongeveer één keer per week is het de bedoeling, dat ik een nieuw artikel schrijf en deze wordt op de zaterdag geplaatst. Ik hoop je daar te ontmoeten.
Dit huidige blog blijft ook bestaan en daar plaats ik allerlei soorten artikelen op in meerdere vormen, precies zo als het in het verleden is gegaan.